… «Ανθρωπότητα» δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι, που παρωθούνται από τις αλληλοσυγκρουόμενες ανάγκες και αυταπάτες τους και που υπόκεινται σε κάθε είδους αδυναμία της βούλησης και της κρίσης. … Οι κυνηγοί – τροφοσυλλέκτες θεωρούσαν τα θύματα τους ίσα, αν όχι ανώτερα, και τα ζώα, σε πολλούς παραδοσιακούς πολιτισμούς, λατρεύονταν ως θεότητες. Η ανθρωπιστική ιδέα ενός…

από το ποίημα ΧΑΜΕΝΕΣ ΟΙΚΕΙΟΤΗΤΕΣ . . . Ψηλά ψηλά τα χελιδόνια χαύοντας μύγες, πετσοκόβοντας τον αέρα πέρα δώθε, αλλά το γαλάζιο ανέπαφο, να σαλπίζει ουρανό ως το σούρουπο. Περαστικά μας τώρα. Στα σπάρτα οι μνήμες, στις πολυκατοικίες τα υφαντά τους. Χερσαία όνειρα, αποτυπώματα Πελασγών – Κρητών – Τούρκων – Φράγκων – Σλάβων – Άγγλων…

… Ό,τι υπονοείται είναι πολύ περισσότερο αποτελεσματικό από εκείνο που δηλώνεται. Ίσως το ανθρώπινο μυαλό έχει την τάση να αρνείται τις δηλώσεις. Θυμηθείτε τι είπε ο Emerson: τα επιχειρήματα δεν πείθουν κανέναν. Και δεν πείθουν γιατί παρουσιάζονται ως επιχειρήματα. Μετά τα κοιτάμε, τα ζυγίζουμε, τα μελετάμε προσεκτικά και αποφαινόμαστε εναντίον τους. Αλλά όταν κάτι λέγεται…

Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους. . . . Φτάνουνε μέρες που δεν έχεις πια τι να λογαριάσεις Συμβάντα ερωτικά και χρηματιστηριακές επιχειρήσεις Δε βρίσκεις καθρέφτες να φωνάξεις τ’ όνομα σου Απλές προθέσεις ζωής διασφαλίζουν μιαν επικαιρότητα Ανία, πόθοι, όνειρα, συναλλαγές, εξαπατήσεις Κι αν σκέφτομαι είναι γιατί η συνήθεια είναι…

… Η επιστήμη καθιστά τον κόσμο κατοικήσιμο για τον άνθρωπο, όμως εκείνη που τρέφει την ψυχή είναι η τέχνη, η γενίκευση της απεικόνισης, οι μαγικές παραπομπές του αφηγήματος, η δυνατότητα να σχεδιάσει ο καθένας το τμήμα που κλείνει την άκρη που έμεινε ανοικτή, χωρίς κανένας βέβαια να έχει χαράξει το οριστικό όριο. Αυτή η δυνατότητα…

Τέλος πάντων, καλώς ή κακώς, γίναμε Έλληνες. Όμως δε χρειάζεται να συνεχίσουμε να απαρνιόμαστε τις πραγματικές μας ρίζες. Και ειδικά τη Ρωμανία και την άμεση συνέχεια της, τη μεταβυζαντινή εποχή, που την καλύπτει ο ψευδόμενος όρος «Τουρκοκρατία». Χρειαζόμαστε μια αποκατάσταση της Ρωμανίας, δηλαδή του Βυζαντίου όπως και του οθωμανικού Βυζαντίου. Και φυσικά η αποκατάσταση αυτή…

Ήθελα να κλάψω για μένα. Άλλο είναι αυτό, το τέτοιο κλάμα, εγώ δεν ξέρω βέβαια πως να το πω, να θέλεις να κλάψεις επειδή δεν έχεις πως αλλιώς να μιλήσεις με τον εαυτό σου. Πως να μιλήσω, τι μπορούσα εγώ να μιλήσω; Τα παλιά που πέρασα, τα παιδικά μου τα χρόνια, τα κατοπινά της στερημένης…

(Nεοελληνικά Διηγήματα, Ερμής 1980) “Ότε μ’ εστρατολόγουν δια το έντιμον των ραπτών επάγγελμα, ουδεμία υπόσχεσίς των ενεποίησεν επί της παιδικής μου φαντασίας τόσον γοητευτικήν εντύπωσιν, όσον η διαβεβαίωσις, ότι εν Κωνσταντινουπόλει έμελλον να ράπτω τα φορέματα της θυγατρός του Βασιλέως. Εγνώριζον πολύ καλά ότι “οι βασιλοπούλαις” έχουν εξαιρετικήν τινα αδυναμίαν εις τα ραφτόπουλα, μάλιστα, όταν…

Εμείς οι ίδιοι φτιάχνουμε τους νόμους και τους θεσμούς μας, θέλουμε την ατομική και τη συλλογική μας αυτονομία, και αυτή την αυτονομία μόνο εμείς μπορούμε και οφείλουμε να την περιορίζουμε. … Η μεγάλη τέχνη είναι το παράθυρο της κοινωνίας που ατενίζει το χάος, και, ταυτόχρονα η μορφή που έχει δοθεί σ’ αυτό το χάος (ενώ…