O πατήρ Σάββας είναι ο καμπανάρης της Μονής Δοχειαρίου όπου κάθε απόγευμα, δίνει ένα μικρό μουσικό ρεσιτάλ, χτυπώντας ρυθμικά το χειροσήμαντρο, τις καμπάνες, το αγιορείτικο μεταλλόφωνο, καλώντας τους αδελφούς του στον όρθρο, μέσα μια πανδαισία ασκητικών ήχων.
Αυτό που πάντα με συνέπαιρνε με τους ψαράδες είναι ότι ο τρόπος ζωής τους δεν έχει εκφυλιστεί, δεν έχει αλλοιώθει ιδιαίτερα κατά το πέρασμα των χρόνων. Πέρα από κάποιες τεχνολογικές βελτίωσεις στα σκάφη τα συστατικά που συνθέτουν τη ψαροσύνη παραμένουν εν πολλοίς απαράλαχτα. Ακόμα βγαίνει έξω με τα καϊκι του και παλεύει με τα χέρια του, ακόμα κρατιέται άσβεστη η αδημονία του και η λαχτάρα του για τη ψαριά, συνεχίζει να ετοιμάζει τα δίχτυα του και να κοιτάει την ανοιχτή θάλασσα για το μεγαλύτερο μέρος της ζώης τους. Δυστυχώς ο ψαράς στο Αιγαίο είναι πλέον είδος προς εξαφάνισης, όπως και τα περισσότερα ψάρια, λόγω της υπεραλίευσης.
O Mouράτ είναι από το Πακιστάν. Όταν ζούσε στο Πακιστάν, ήταν κουρέας και τώρα εργάζεται ως μάγειρας σε πακιστανικό εστιατόριο, στο κέντρο της Αθήνας και όπως είναι φυσικό, χρησιμοποιεί το κάρυ παντού. «Πότε δεν αρρωσταίνεις όταν τρως κάρυ» μας λέει, «σκοτώνει όλα τα μικρόβια».
H Χριστίνα προέρχεται από μια οικογένεια κτηνοτρόφων και αφού πρώτα δοκίμασε την τύχη της στην Αθήνα, επέστρεψε στη Λήμνο να βοηθήσει την οικογένεια της στις κτηνοτροφικές εργασίες. «Στην Αθήνα έμενα σ’ ένα σπιτάκι δύο επί δύο, εδώ, όλα αυτά τα βουνά που βλέπετε, είναι δικά μου», μας λέει χαμογελώντας.
H Κατερίνα είναι από τη Γεωργία και ζει στην Θεσσαλονίκη. Τα τελευταία χρόνια ήταν δύσκολα γι’ αυτήν λόγω της κρίσης και ετοιμάζεται να γυρίσει πίσω στη Γεωργία. Η Κατερίνα μοιάζει με μοναχική πριγκίπισσα, που προσγειώθηκε στο κέντρο της πόλης και αναζητά μια ήσυχη γωνιά για να νοσταλγήσει τον τόπο της.
Η Άννα είναι από τη Πολωνία και διαμένει στην Αθήνα. Επισκέπτεται συχνά το Μοναστηράκι, όπου ψάχνει παλιά βινύλια με τα οποία φτιάχνει φωτιστικά. Το Μοναστηράκι λέει, μοιάζει μ’ ένα τρένο παλιό, που κουβαλάει ένα σωρό πράγματα για να πάει στο προορισμό του, αλλά ποτέ δεν ξεκινάει.
Τί κι αν σπαταλήσεις λίγη ώρα παραπάνω για να βρεις το ταμείο και ν’αγοράσεις μάρκες, αφού η ταμπέλα είναι ανάποδα. Για τον κυρ Γιάννη είναι κι αυτό ακόμα, ένα παιχνίδι στο Λούνα Πάρκ του, στη Ξάνθη. «Η ζωή είναι ένα λούνα παρκ» μας λέει χαμογελώντας, «αλλά οι κυβερνώντες, δεν μας αφήνουν να το χαρούμε».
H Στέλλα αγαπάει το ελεύθερο κάμπινγκ και το γυμνισμό. Την ενοχλεί η υποκρισία των σύγχρονων κοινωνιών που ενώ προβάλλουν τόσο πολύ τη βία και τη κατανάλωση, θεωρούν το γυμνό, ταμπού. Θεωρεί ότι το γυμνό σώμα, έχει μια αθωότητα, και πως πρόστυχες είναι οι πεποιθήσεις αυτών που το απογορεύουν.
Ο Δημήτρης είναι ψαράς από τη Νέα Μηχανιώνα Θεσσαλονίκης. Όταν με ανέβασε στη βάρκα του και πάτησα στο floral χαλί της, κατάλαβα αμέσως τι θεωρεί ο Δημήτρης σαλόνι. Μάλλον ο Θερμαικός είναι το σπίτι του.
Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν την αρμενίσαμε ακόμα. Το πιο όμορφο παιδί δεν μεγάλωσε ακόμα. Τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις ζήσαμε ακόμα, και, αχ, ότι πιο όμορφο θα΄θελα να σου…
Ο Γιώργος είναι μηδενιστής. Συχνά αναφέρεται στο νόημα της ζωής και της μεταθανάτου συνέχειας. Στο γυρισμό από μια κηδεία ανακαλώ τη δήλωση ενός οικονομολόγου του Νassim Taleb «Πως αν δεν πιστεύεις στην μεταθάνατο ζωή, είναι…
The Remote Areas in Greece may be isolated but they are definitely not to be forgotten since they are throbbing with stories and symbols revealing a rough and difficult way of life, yet at the…