Η Όλγα δουλεύει μαζί με την αδερφή της, όσα καλοκαίρια θυμάται, στο παζάρι του δεκαπενταύγουστου στα Φάρσαλα. Το stand της, γεμάτο από όπλα και μικρά αγόρια, που με το ‘να μάτι στοχεύουν αρκουδάκια και κονσερβοκούτια και με τ’ άλλο, τα δυο κορίτσια. Τόσα αλήθωρα αγόρια μαζεμένα, πρώτη φορά έβλεπα στη ζωή μου.

O κυρίος Νίκος είναι μηνανικός, αλλά το πάθος του είναι η εκτροφή κουνελιών, τα οποία μεγαλώνει σε κλουβιά, μέσα στο μηχανουργείο του. Όταν τον ρωτάμε, τι σχέση μπορεί να έχουν τα κουνέλια με τις μηχανές, μας απαντάει αφοπλιστικά: «E πως δεν έχουν, όταν δεν μπορώ να φτιάξω κάτι, χαρίζω στον πελάτη ένα κουνέλι».

Τι κι αν ανορθόγραφος, ο κυρ Παντελής, μας έμπασε μέσα στη «χρυσή καρδιά» του, που είναι το στέκι του χωριού, το καφενείο και το παντοπωλείο και μετράει χρόνια από το 1950. Ένας θησαυρός από μια παλιά Ελλάδα. Μας μύησε, έστω και για λίγο, στον κόσμο του και στη σοφία του και μας διηγήθηκε ιστορίες για ανομολόγητα πάθη και ανεκπλήρωτους έρωτες.

Η κα. Ελένη αντιμετώπιζει με χαμόγελο και μια ασυνηθιστή αρχοντιά, ίδιον των Ελλήνων της Αλεξάνδρειας, τα άσχημα παιχνίδια που της σκάρωσε η μοίρα. Τη συναντήσαμε στο ελληνικό γηροκομείο της Αλεξάνδρειας όπου διαμένει τα τελευταία χρόνια, γαλήνια μέσα στις θύμισες της, έχοντας συνάψει ειρήνη με το παρελθόν της, επιλέγοντας τη μοναξιά «από των σχέσεων και των συναστροφών την καθημερινήν ανοησίαν», όπως λέει και μεγάλος αλεξανδρινός ποιητής. Στις αρχές του εικοστού αιώνα ο αριθμός των Ελλήνων της Αλεξάνδρειας υπερέβαινε τις εκατόν είκοσι χιλιάδες. Η ελληνική κοινότητα ήταν η μεγαλύτερη ξένη κοινότητα της Αλεξάνδρειας εκείνη την εποχή. Τα μέλη της θεμελίωσαν στην πόλη έναν σοβαρό αριθμό συλλόγων, αθλητικών σωματείων, καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων, λογοτεχνικών εκδόσεων και πολλά άλλα. Οι περισσότεροι Έλληνες έφυγαν από την Αλεξάνδρεια στη δεκαετία του πενήντα-εξήντα και επέστρεψαν στην Ελλάδα ή μετανάστευσαν σε άλλες χώρες (κυρίως Νότιο Αφρική). Έχουν απομείνει στις μέρες μας περί τους χίλιους Έλληνες στην Αίγυπτο συνολικά.

Ήταν μόνο του, ήταν ελεύθερο και ακτινοβολούσε ασημένιο φως. Ήταν χάραμα από νύχτα με πανσέληνο και σε λίγο θα ξυπνούσε. Ευτυχώς που μας πρόλαβε στον «ύπνο» μας.

Ιαματικές Πηγές: πηγές, τα νερά των οποίων, έχουν θεραπευτικές ιδιότητες. Αγκαλιά: οτιδήποτε χωράει στο χώρο που περικλείεται από τον κορμό και τα λυγισμένα μπράτσα του ανθρώπου. Κύριος Περικλής: στην αγκαλιά του φαίνεται να χωράν τα πάντα: η Αιδηψός, οι ιαματικές πηγές της, εμείς και ίσως ο κόσμος όλος.

Μεγάλη εβδομάδα, στο χωριό Φυτείες στην Αιτωλοακαρνανία, οι γυναίκες του χωριού μαζεύονται στην εκκλησία του Αγίου Ανδρέα για προσκύνημα. Έχουν μια έκφραση εδώ «ποια παντρεύτηκε και ποιος πέθανε» καταδεικνύοντας την μακροζωία των γυναικών, σε σχέση με τους άντρες στο χωριό.

Οι Καλύμνιοι καραβομαραγκοί, έχουν παράδοση στο ψάρεμα και στους ταρσανάδες. Κατασκευάζουν ακόμα παραδοσιακά καϊκια και το μεγαλύτερο ποσοστό των κατοίκων του νησιού, ασχολείται με το ψάρεμα. Θεωρούνται οι νομάδες του Αιγαίου, καθώς ταξιδεύουν ακόμα και μέχρι τις ακτές της Αφρικής, για να βρουν μια καλή ψαριά.

Οι κορυφογραμμές και τα απόμακρα βουνά της οροσειράς του Αίπους νοηματοδοτούν το εσωτερικό μας τοπίο, συμβολίζει τη βαθειά ανάγκη του ανθρώπου να χαμηλώνει το βλέμμα ομπρός τους..αγαπώ έλεγε ο Πεσόα τα ανύπαρκτα τοπία και τις πλατιές εκτάσεις των υψιπέδων όπου ποτέ δεν θα βρεθώ.Πρέπει κανείς να περπατήσει αυτόν τον τόπο πριν αδιαφορήσει για αυτόν…ο τόπος αυτός σμιλευμένος σαν γλυπτό κουβαλώντας την υπομονή και την εγκαρτέρηση του Δημιουργού απαιτεί να αφεθείς σε αυτόν..ο λόγος του τόπου αυτού αψύς, πνιγηρά έντονος και ζωσμένος με τις δονήσεις του ακατάβλητου μόχθου σε καθιστά κοινωνό του. Κατεβαίνοντας από τα βράχια αυτά θέλεις να εξιστορήσεις την αγόγγυστη ιστορία τους..πρέπει όμως να σταθείς ακίνητος, προσκυνητής στο έπος αυτό του βουνού, γυμνός μέσα στην αγριάδα του να αντικρύσεις τις μπηγμένες στο στήθος πέτρες του και να αισθανθείς τη βαριά υποχρέωση της συνέχειας, το γεννοβόλημα της αιώνιας ζύμωσης με το χρόνο.Ο άνθρωπος δεν αγαπάει τα βουνά, τους αφιλόξενους τόπους. Αδυνατεί να παραδοθεί στη σιωπή τους, δυσκολεύεται να ταιριάξει στο τοπίο τους και να μείνει αδρανής στην αγκαλιά τους τελματωμένος μέσα στη σιωπή τους, μακριά από συναισθήματα και σκέψεις. Φοβάται να αγαπήσει τέτοιους τόπους γιατί είναι επώδυνοι για τον ίδιο. Τα βουνά του Αίπους μέσα από αιώνες επίπονης λάξευσης του κορμιού τους δεν αστειεύονται, δεν χαριτολογούν αλλά απαιτούν την παράδοση του ταξιδευτή στο επώδυνο μυστικό τους, το βύθισμα μέσα στον ίδιο, τη δέσμευση του για μια εμπειρία μύησης σε μια μετέωρη, ακατέργαστη υπαρξιακή πραγματικότητα. Ο άνθρωπος φοβάται να εισχωρήσει σε αυτό το μύχιο κομμάτι της υπαρξής του, αδυνατεί να παραδώσει το έγω του στη σοφία των βουνών γιατί αυτό προϋποθέτει την αφύπνισή του, την επαφή με τις βαθειές εσωτερικές του ανάγκες, την κίνηση προς τα εμπρός, προς την ελευθερία.

Στην πεδιάδα της Κυδωνίας, που εκτείνεται νοτιοδυτικά των Χανίων και αγγίζει το ξεκίνημα των Λευκών Ορέων, τα περιβόλια με τις πορτοκαλιές και τα γκρέιπφρουτ, γεμίζουν με καρπούς το χειμώνα. Οι φρέσκιες μυρωδιές των εσπεριδοειδών, μοσχοβολούν, διασκεδάζοντας τις αισθήσεις όσων περιδιαβαίνουν τους χωμάτινους αγροτικούς δρόμους.

O Διαμαντής, κάθε χρόνο τη καθαρή Δευτέρα, φτιάχνει τον μεγαλύτερο χαρταετό του νησιού. Όσο πιο μεγάλος ο χαρταετός, τόσο πιο ορατός είναι από μακρυά. Ο αετός πρέπει να έχει τις σωστές αναλογίες και μεγάλη ουρά, μας λέει. Το μόνο που χρειάζεται μετά, είναι ένα γρήγορο τρέξιμο που θα τον σηκώσει ψηλά στον αέρα.

O Διαμαντής κάθε χρόνο τη καθαρή Δευτέρα φτιάχνει το πιο μεγάλο χαρταετό του νησιού. Όσο πιο μεγάλος ο χαρταετός τόσο πια ορατός είναι απο μακρυά. Αυτό επιτυγχάνεται με τις σωστές αναλογίες και τη μεγάλη ουρά…