Χίος
</p>
Ξεκίνησα να φωτογραφίζω χωρίς να γνωρίζω πως πρέπει να κινηθώ, τι θα πρέπει να καταγράψω και ενδεχομένως τι θα πρέπει να αποφύγω. Έχοντας αυτό κατά νου άφησα τον εαυτό μου να παρασυρθεί κυρίως από ένστικτο και λιγότερο από λογικές που σχετίζονται με την αντικειμενική καταγραφή ενός τόπου. Το πλάνο της διαδρομής πάντα υπήρχε, αλλά το τι θα συνέβαινε στην πορεία ήταν φτιαγμένο από το υλικό που πλάθονται τα όνειρα: απροσδόκητες συναντήσεις σε απροσδόκητα μέρη.
Το να ταξιδεύεις στο μέρος που γεννήθηκες και μεγάλωσες, στο μέρος που θεωρείς οικείο είναι σαν να ταξιδεύεις στη χώρα των θαυμάτων ξανά και ξανά: μπορεί να γνωρίζεις το δρόμο, αλλά τα θαύματα ποτέ δεν σταματούν να συμβαίνουν. Πολλές φόρες αναρωτιόμουν τι είναι τελικά για μένα η Χίος, αλλά απαντήσεις δεν είχα, οπότε συνέχιζα να σπρώχνω τη φωτογραφική μου αναζήτηση όσο το δυνατόν πιο πέρα. Επισκέφτηκα παραλίες ασύλητες και παραλίες τουριστικές, απομακρυσμένα χωριά και χωριά φρούρια, βουνά και ρεματιές, μπήκα μέσα σε καΐκια και καρνάγια, σε στάνες και μαστιχοκαλλιέργιες, σε καφενέδες και σε μοναστήρια, ακολούθησα διαδρομές γνωστές και άγνωστες. Η κάθε διαδρομή κατά ένα περίεργο τρόπο συνδεόταν με την προηγούμενη και χωρίς να το ξέρω ακολουθούσα τους δρόμους που ήδη γνώριζα.
