</p>
Ένα από τα νησιά με τους λιγότερους κατοίκους στην Ελλάδα, μόλις σαράντα, είναι οι Αρκιοί. Το μήκος του νησιού δεν ξεπερνάει τα έξι χιλιόμετρα και το πλάτος τους σε κανένα σημείο δεν είναι μεγαλύτερο από δύο χιλιόμετρα. Εκεί ζει η οικογένεια Παντελίδη, μια οικογένεια κτηνοτρόφων που δεσπόζει στη βόρεια επικράτεια του νησιού, στην πιο ψηλή κορυφή του που είναι μόλις 115 μέτρα. Η κυρία Αναστασία και οι τρεις γιοι της, φροντίζουν καθημερινά τα ζώα τους, ασχολούνται με το νοικοκυριό και περιποιούνται διαρκώς τις πέτρινες μάντρες τους που καταρρέουν με το πέρασμα του χρόνου.
Παρατηρώντας τους είχα την αίσθηση ότι συμμετέχουν σε ένα ιδιότυπο, αρχέγονο τελετουργικό το όποιο επαναλαμβάνεται το ίδιο, αέναα, σε αυτόν τον άγονο τόπο. Μοιάζουν να έχουν αφομοιωθεί από τον τόπο, να έχουν αποκτήσει την σταθερότητα και την σιωπή της πέτρας. Ταυτόχρονα όμως και ο τόπος έχει σμιλευθεί από αυτή την άχρονη παρουσία τους. Ένα μόνο παράπονο άκουσα από τα χείλη τους, ότι δεν υπάρχουν γυναίκες που να θέλουν να ζήσουν σε αυτό τον τόπο, με αυτό τον τρόπο.