Ήθελα να αποτυπώσω τον χώρο σε ένα «νεκρό» χρόνο χωρίς την παρουσία ανθρώπων. Εκείνο που με συνεπήρε ήταν το άπλετο φως που περνούσε μέσα από τα μεγάλα ξύλινα παράθυρα ένα πρόχειρο βάζο από πλαστικό μπουκάλι κόκα κόλα με υπέροχα τριαντάφυλλα που είχαν τοποθετήσει οι εργαζόμενοι του ΟΣΕ πάνω σε ένα τραπέζι.

Ξεκίνησα έτσι να φωτογραφίζω δημόσιους  χώρους, σχολεία , εκκλησίες, ξενοδοχεία, ιατρεία και γενικά εσωτερικούς χώρους  που φέρουν στην σφραγίδα του χρόνου. Υπήρχε μία προϋπόθεση για εμένα οι χώροι να ήταν σε  χρήση και να έχουν την πατίνα του χρόνου. Το φως και πάλι ήταν το κυρίαρχο στοιχείο,  το αγνό το αιώνιο. Η τάξη των πραγμάτων μέσα στο χώρο, μια τάξη που  πορεύεται μέσα στον χρόνο αιώνια. Λίγα χρόνια μόλις από το 2009-2010 που έγιναν οι φωτογραφίες και ήδη οι περισσότεροι χώροι έχουν ήδη αλλάξει οριστικά ή έχουν πάψει να λειτουργούν.  Και όμως μνήμες είναι τόσο νωπές.