image Ήβη

Second chance

Tα Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας είναι ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα που προτάθηκε στο πλαίσιο της καταπολέμησης του κοινωνικού αποκλεισμού.

Εικόνες - Κείμενο
Πάνος Χαραλαμπίδης | Μαίρη Χαιρετάκη

www.panos-mary.com


Οι στόχοι των Σ.Δ.Ε. είναι η επανασύνδεση των εκπαιδευομένων με τα συστήματα εκπαίδευσης και κατάρτισης, η διαμόρφωση θετικής στάσης προς τη μάθηση, η απόκτηση βασικών γνώσεων και δεξιοτήτων, η ενίσχυση της προσωπικότητας και, τέλος, η πρόσβαση στην αγορά εργασίας.

Ι.ΝΕ.ΔΙ.ΒΙ.Μ.

Για πολλούς από εμάς, κάποια πράγματα είναι δεδομένα, όπως η ολοκλήρωση της βασικής εκπαίδευσης σε νεαρή ηλικία. Για κάποιους άλλους, οι συνθήκες δεν το επέτρεψαν.  Άνθρωποι, κάθε ηλικίας, υπό το βάρος της υπάρχουσας οικονομικής κρίσης και της ανεργίας, παίρνουν την απόφαση να γυρίσουν στα θρανία, για την απόκτηση ενός απολυτηρίου. Οι μαθητές αυτοί διαφέρουν· προσπαθούν, εκτός από την απόκτηση των απαραίτητων προσόντων, σε μία προσωπική πάλη με το χρόνο, να κερδίσουν τη χαμένη ευκαιρία, να επαναπροσδιορίσουν τον εαυτό τους ή ακόμη να εκπληρώσουν επιθυμίες αγαπημένων προσώπων.

  • Περισσότερα

    Το “Second Chance” είναι ένα προσωπικό project των τελευταίων 8 μηνών, που αφορά το ΣΔΕ Μυτιλήνης. Αποτελείται από μία σειρά ανώνυμων πορτραίτων μαθητών (Ελλήνων και μεταναστών), καθηγητών, καθώς και από φωτογραφίες του χώρου του σχολείου. Με αυτόν τον τρόπο, καταγράψαμε το σχολικό οικοσύστημα, καθώς και τις προεκτάσεις του.

    Όταν ξεκινήσαμε αυτό το project, δεν γνωρίζαμε πού θα μας οδηγούσε. Η φωτογραφική μας αντιμετώπιση, καθορίστηκε τόσο από την ανάγκη για διακριτικότητα, ώστε να μην διαταραχθεί με τη παρουσία μας το σχολικό πρόγραμμα, όσο και από την περιέργειά μας για τον κόσμο του βραδινού αυτού σχολείου ενηλίκων. Οι μαθητές εδώ δεν είναι παιδιά και αντιμετωπίζουν καθημερινά προβλήματα, οικογενειακά και οικονομικά. Στα σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας, μία μάνα μπορεί να είναι συμμαθήτρια με την κόρη της και ένας άντρας συμμαθητής με τη γυναίκα του.

    Στις φωτογραφίες μας περιγράφουμε, κυριολεκτικά ή μεταφορικά, την επαφή μας με αυτόν τον κόσμο. Κάθε ένα από αυτά τα πορτραίτα παρουσιάζουν τον άνθρωπο, τον οποίο γνωρίσαμε μέσα από μία ιδιαίτερη σχέση μαζί του και όχι απλά την εικόνα του. Ταυτόχρονα, σε μία προσπάθεια να μοιραστούμε κάτι από την δική μας ζωή δημιουργήσαμε, σε συνεργασία με το ΣΔΕ, ένα εργαστήριο φωτογραφίας, στο οποίο συμμετείχε μία μικρή ομάδα μαθητών. Η διαδικασία αυτή μάς επέτρεψε από παρατηρητές του κόσμου αυτού να γίνουμε και εμείς μέρος του.

    Όσο περνούσαν οι μήνες, οι συγκρίσεις με την δική μας ζωή ήταν αναπόφευκτες. Ακούγοντας τις προσωπικές διηγήσεις των ανθρώπων εκεί, εντυπωσιασμένοι από την αξιοπρέπειά τους, οι ίδιοι αναθεωρήσαμε πολλές από τις απόψεις μας, αλλά και αναπτύξαμε ισχυρούς δεσμούς μαζί τους. Παράλληλα, δημιουργήθηκε σταδιακά μία επιτακτική ανάγκη: Η υποχρέωση να προβάλλουμε τους ανθρώπους αυτούς και τις ιστορίες τους.