H Ήβη μας παρασύρει σε ένα ταξίδι στο κόσμο της, όπου η ακεραιότητα δεν εκμαυλίζεται στους θώκους των συμβάσεων αλλά φωλιάζει στο πεζοδρόμιο, στις σκοτεινές γωνιές της πόλης και παρά την αχλή του περιθωρίου ακτινοβολεί αξιοπρέπεια. Απέναντι σε μια ευνουχισμένη κοινωνία που καλλωπίζει διαρκώς τις προσόψεις της, αναπαράγει τον εαυτό της και καταστέλλει κάθε διαφορετικό σάλπισμα η παρουσία της Ήβης είναι μια πράξη αντίστασης. Και μια προτροπή: να στρέψουμε το βλέμμα μας στον αδύναμο, στον καταπιεσμένο, στον αόρατο πολίτη που υπομένει αγόγγυστα την υποκρισία και τον εκφυλισμό που επιβάλλει η δημόσια κουλτούρα.