Οι ιστορίες αυτών των ανθρώπων που συστήνουν ομάδες από το πουθενά, που υπακούουν σε μια εσωτερική αναγκαιότητα να σπεύσουν προς τον άλλο, που δεν αρκούνται σε φιλανθρωπικές χειρονομίες αλλά το αισθάνονται σαν ιερό χρέος να πράξουν αυτό που τους αναλογεί είναι μια γενναία πολιτική πράξη σε αντίθεση με την υποκρισία των επίσημων πολιτικών που εφαρμόζονται για την αντιμετώπιση του προσφυγικού. Στις ακτές των νησιών, στα ανοιχτά του Αιγαίου δεν διασώζονται μονάχα πρόσφυγες αλλά και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια ενός παρηκμασμένου δυτικού πολιτισμού

Είναι η ιστόρηση των απλών ανθρώπων που οριοθετούν τη δράση τους με βάση ένα αθώο θέλω απέναντι στο φτηνό ιστορισμό των ισχυρών, είναι οι θραυσματικές μαρτυρίες που συνθέτουν μια συνολική αφήγηση που αντικρούει την οριστική, την επίσημη αφήγηση της αλήθειας. Είναι η εγκυρότητα μιας γνώσης που δεν εξαρτάται από την εγκυρότητα ενός σκοπού, το σάλπισμα μια αφυπνισμένης συνείδησης και μια αθώα κραυγή για αλληλεγγύη που δεν καλλωπίζεται από τις συμβάσεις και τις υποκριτικές νόρμες των κοινωνιών που συμβιώνουμε.