Βάζω τώρα όμως μια άνω τελεία ̇ συλλέγω το υλικό αυτών των χρόνων και στέκομαι απέναντι του με κριτική σκέψη. Θαρρώ ότι αποτελεί ένα στιβαρό σώμα δουλειάς που δύναται να εκτεθεί πλέον, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Κοιτάζω πίσω στα χρόνια και μέσα από τα πορτραίτα των φωτογραφημένων ανθρώπων, τους άδειους ψυχρούς χώρους και τα σκληρά-άψυχα αντικείμενα αναγνωρίζω την διττή μου υπόσταση και την προσωπική μου διαδρομή, φωτογραφική και ιατρική. Συμπεραίνω πια, ότι η ενασχόληση μου με το «Νοσοκομείο» ήταν μια διέξοδος στην εναγώνια αναζήτηση εξεύρεσης τρόπων φωτογραφικής επιβίωσης – καλλιτεχνικής δημιουργίας μέσα στην τριβή της γνωστής εργασιακής ρουτίνας και της εν γένει «σκληρότητας» του ιατρικού επαγγελματικού χώρου.

Αρχικά ήταν μια σχεδόν καθημερινή φωτογραφική άσκηση μέσω λήψεων δύο-τριών καρέ, πολλές φορές αδιάφορων. Σταδιακά, ύστερα από την συλλογή των πρώτων κομματιών, άρχισε να διαμορφώνεται μια αναπάντεχη πραγματικότητα, να αποκαλύπτεται μπροστά μου ένας ολόκληρος κόσμος. Συνειδητοποίησα ότι η πολύωρη εργασία, οι νυχτερινές βάρδιες, οι «εσώκλειστες» γιορτές-αργίες συνιστούσαν ένα παράλληλο σύμπαν. Έτσι, οι ανάπαυλες στα δωμάτια εφημερίας αποτέλεσαν συνειδητά χρονικά διαλλείματα εσωτερικής ενατένισης. Όλα αυτά τα χρόνια, ο σάκος με τα προσωπικά είδη χώρεσε αναγνώσματα (Kamus, Kafka, Dostoyevsky και άλλα) και μουσικές (Bob Dylan, Miles Davis, Tom Waits, …) και ταινίες ( η φωτογραφική μου μηχανή και τα φωτογραφικά μου φαντάσματα… Οι μεγάλοι δάσκαλοι της φωτογραφίας αλλά και δημιουργοί από τέχνες «συγγενικής γραφής» (Rodin) με ώθησαν στην προσπάθεια παραγωγής προσωπικού φωτογραφικού έργου στα πλαίσια του εργασιακού μου χωροχρόνου.

Έμαθα σιγά-σιγά να «οργανώνω» συνθήκες φωτογράφησης συμβιβάζοντας την επαγγελματική μου ιδιότητα με το φωτογραφικό μου προσωπείο. Τα αυστηρά περιχαρακωμένα όρια των ασφυκτικών δομών του νοσοκομείου μάλλον χρησίμευσαν για να τιθασεύσουν τις φόρμες μου. Η αναζήτηση του θέματος στον άμεσο περίγυρο μου με οδήγησε στη χαρτογράφηση των νοσοκομειακών τοπίων, εντάσσοντας σε αυτά την ανθρώπινη παρουσία ή αντιθέτως επισημαίνοντας την «απουσία» της. Οι άνθρωποι που εργάζονται βιώνοντας αυτούς τους χώρους, προσκλήθηκαν πάντοτε με σεβασμό να σταθούν εμπρός στην κάμερα. Ατενίζουν αέναα τον φακό με ευθύτητα, είτε ενδεδυμένοι τα επαγγελματικά τους «ιμάτια» είτε απεκδυόμενοι αυτών προσωρινά. Η νοητική μου προσέγγιση, αυτή της σειριακής αποτύπωσης της νοσοκομειακής ανθρωπογεωγραφίας, με οδήγησε να εκμεταλλευτώ αποκλειστικά τον υπάρχοντα εσωτερικό φωτισμό των νοσοκομειακών κτιρίων. Υπογραμμίζεται νομίζω έτσι, η πλαστικότητα της δομής των σωμάτων και υποβάλλεται η αυστηρότητα του βλέμματος των απεικονιζόμενων μορφών όπως αυτή εντάσσεται στο πλαίσιο της ατμόσφαιρας του «φυσικού» χώρου τους.