Τα σπίτια αυτά δεν ήταν απλά κατοικίες για ξεκούραση αλλά αναπόσπαστα στοιχεία της καθημερινότητας των χωρικών στα οποία καθρεφτίζονταν ο αναλλοίωτος τρόπος ζωής τους στο πέρασμα των χρόνων. Ένας τρόπος ζωής που δεν παραβίαζε τους ρυθμούς της φύσης, δεν επιβαλλόταν σε αυτούς μα αφουγκραζόταν τη σοφία τους και συμπορευόταν αρμονικά μαζί τους.Ιδιαίτερη αξία στους χώρους που ακόμα κατοικούνται είχε το μοναδικό γούστο των κατοίκων το όποιο αναδεικνύονταν μέσα από την ευφάνταστη τακτοποίηση των αντικείμενων σε όλο το χώρο με τόσο χαρακτηριστικό τρόπο ώστε να μιλάμε, γιατί όχι, για πηγαία καλλιτεχνική έκφραση. Δεν συναντούσες κάτι κίβδηλο ή κάποια προσπάθεια επίδειξης ή κομπορρημοσύνης. Ακόμα και η υπερβολή εντασσόταν στην πολύ ειλικρινή και συναισθηματική σχέση που ανέπτυσσαν οι κάτοικοι με το προσωπικό τους χώρο. Τα αντικείμενα εκεί δεν πετιούνται, όλα συνδέονται με τις εμπειρίες και το παρελθόν της εκάστοτε οικογένειας και για το λόγο αυτό με ιδιαίτερη ευλάβεια τοποθετούνται στο χώρο που τους ανήκει.

Ο Γκόραν είναι υλοτόμος τρίτης γενιάς. Μας εξήγησε πως η κοπή ενός δέντρου δεν είναι απλή υπόθεση. Χρειάζεται να υπολογίσει κανείς με ακρίβεια την κλίση του, το κατάλληλο σημείο τομής για να διευκολύνει την κοπή αλλά και την κατεύθυνση της πτώσης του, για να προλάβει να προστατευθεί στο πίσω μέρος του πρέμνου. Μια φορά, κόβοντας ένα γέρικο ελάτι, ένιωσε μια περίεργη θλίψη βλέποντας το να σωριάζεται κάτω.

Στην πίσω μεριά, είχε καρεκλάκια και τραπεζάκια και σέρβιρε το πιο νόστιμο παγωτό της περιοχής. Παγωτό όχι κάποιας επώνυμης εταιρίας, αλλά συνταγή παλιά της γιαγιάς του, πατροπαράδωτο σπιτικό παγωτό με μαστίχα Χίου. Στη μέση του πουθενά, στη Δυτική Χίο, εκεί που τα κατσίκια βόσκουν όπου λάχει, τα κυνηγούσε πάνω κάτω στο Αίπος και όταν τα κατάφερνε, τ’άρμεγε και με το γάλα έτρεχε πίσω πασιχαρής, για να βάλει σ’εφαρμογή τη μυστική συνταγή. Τώρα τον πάγο που τον έβρισκε… 
Αποκυήματα δίψας.

Στο πολύωρο ταξίδι μας για τη Νίσυρο, από το κατάστρωμα του πλοίου «Διαγόρας», χαζέψαμε τον απόπλου των ταξιδιωτών, που γεμάτοι προσμονή για το θέρος και το νέο τόπο που ξανοίχτηκε εμπρός τους, ξεχύθηκαν με μια άτακτη ανεμελιά, στο λιμάνι της Αστυπάλαιας.

Η ιδιοκτήτρια του μπακάλικου στη Νίσυρο, λείπει από τη φωτογραφία. Ακόμη όμως και αν ήταν εκεί, δε θα φαινόταν. Ολόκληρη η Νίσυρος, σ’ένα μπακάλικο της.

O πατήρ Σάββας είναι ο καμπανάρης της Μονής Δοχειαρίου όπου κάθε απόγευμα, δίνει ένα μικρό μουσικό ρεσιτάλ, χτυπώντας ρυθμικά το χειροσήμαντρο, τις καμπάνες, το αγιορείτικο μεταλλόφωνο, καλώντας τους αδελφούς του στον όρθρο, μέσα μια πανδαισία ασκητικών ήχων.

Αυτό που πάντα με συνέπαιρνε με τους ψαράδες είναι ότι ο τρόπος ζωής τους δεν έχει εκφυλιστεί, δεν έχει αλλοιώθει ιδιαίτερα κατά το πέρασμα των χρόνων. Πέρα από κάποιες τεχνολογικές βελτίωσεις στα σκάφη τα συστατικά που συνθέτουν τη ψαροσύνη παραμένουν εν πολλοίς απαράλαχτα. Ακόμα βγαίνει έξω με τα καϊκι του και παλεύει με τα χέρια του, ακόμα κρατιέται άσβεστη η αδημονία του και η λαχτάρα του για τη ψαριά, συνεχίζει να ετοιμάζει τα δίχτυα του και να κοιτάει την ανοιχτή θάλασσα για το μεγαλύτερο μέρος της ζώης τους. Δυστυχώς ο ψαράς στο Αιγαίο είναι πλέον είδος προς εξαφάνισης, όπως και τα περισσότερα ψάρια, λόγω της υπεραλίευσης.

O Mouράτ είναι από το Πακιστάν. Όταν ζούσε στο Πακιστάν, ήταν κουρέας και τώρα εργάζεται ως μάγειρας σε πακιστανικό εστιατόριο, στο κέντρο της Αθήνας και όπως είναι φυσικό, χρησιμοποιεί το κάρυ παντού. «Πότε δεν αρρωσταίνεις όταν τρως κάρυ» μας λέει, «σκοτώνει όλα τα μικρόβια».

H Χριστίνα προέρχεται από μια οικογένεια κτηνοτρόφων και αφού πρώτα δοκίμασε την τύχη της στην Αθήνα, επέστρεψε στη Λήμνο να βοηθήσει την οικογένεια της στις κτηνοτροφικές εργασίες. «Στην Αθήνα έμενα σ’ ένα σπιτάκι δύο επί δύο, εδώ, όλα αυτά τα βουνά που βλέπετε, είναι δικά μου», μας λέει χαμογελώντας.