H ταυτότητά μου είναι ότι με κάνει να μην είμαι ταυτόσημος με κανέναν άλλον. Αν την ορίσουμε έτσι, η λέξη ταυτότητα είναι μια έννοια σχετικά συγκεκριμένη που δεν θα έπρεπε να δίνει λαβές για παρανοήσεις. Έχουμε άραγε ανάγκη από σχοινοτενείς συλλογισμούς για να αποδείξουμε πως δεν υπάρχουν και δεν γίνεται να υπάρξουν δύο ίδια πλάσματα?…

Το τερέν του beach volley στήνεται κάθε χρόνο στην παραλία, στην αρχή του καλοκαιριού. Οι παραθεριστές χαράσσουν τις γραμμές του, τεντώνουν το φιλέ, στρώνουν την άμμο και παίζουν με τις ώρες. Με τα πρωτοβρόχια, το γήπεδο προετοιμάζεται να υποδεχτεί ακόμα ένα χειμώνα, μόνο του, μέχρι το επόμενο καλοκαίρι.

Η μαστίχα, είναι ο φυσικός θυσαυρός της Χίου και το καθάρισμα του μαστιχιού, μια δραστηριότητα που ασκείται κατεξοχήν από γυναίκες, με τον ίδιο τρόπο εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Αυτή η επανάληψη, μαζί με το άρωμα της μαστίχας που νοτίζει το δωμάτιο, καθαγιάζουν αυτή την ταπεινή δραστηριότητα.

H κυρία Βασιλική, αγαπάει τον κήπο της και συχνά φυτεύει καλλωπιστικά φυτά για να τον ομορφαίνει. «Oι κινέζοι δεν λέγανε, άμα θες να ‘σαι ευτυχισμένος μια βδομάδα, παντρέψου, μια ζωή όμως, φύτεψε ένα κήπο. E εγώ δεν είμαι κινέζα, είμαι Λεριά, αλλά το υπονοούμενο το έπιασα», μας λέει.

Η Μύριαμ, είναι Ρομά και αγαπάει πολύ τη μαγειρική, παρότι μικρή στην ηλικία. Βρίσκει χαρά να μαγειρεύει για τους δικούς της και αυτοί να της λένε μπράβο. Την πετύχαμε έξω από το Kαρπενήσι, κάτω από τη βροχή, ν’ αγοράζει τρόφιμα για να μαγειρέψει μακαρόνια με σάλτσα.

Ο Μηνάς, έχει πολλά χρόνια στα Ψαρά. Ήρθε μετανάστης από τη Χίο και φαίνεται να γνωρίζει τους ανθρώπους αυτού του ιδιαίτερου τόπου, καλύτερα από ότι αυτοί γνωρίζουν τον ίδιο. Όλοι οι άνθρωποι του νησιού τον φροντίζουν κι εκείνος, ακαμάχητα κατσούφης, ανταποδίδει αυτή τη συμπάθεια κουνώντας στοργικά σε όλους την ουρά του.

Κάθε απόγευμα μετά το σχολείο, το «κοριτσάκι» και η παρέα της, μαζεύονται στον συγκεκριμένο τοίχο στο Πλωμάρι και παίζουν με μια μπάλα. «Κοριτσάκι, κοριτσάκι, πέτα και σε μας». Οι φίλοι της, πολύ μεγαλύτεροι απ’ αυτήν, αλλά για κάποιο λόγο, τα κουμάντα τα έκανε η μικρή. Η χαρά της όταν πέταγε την μπάλα, ήταν λες και στο πέταγμα της, έβλεπε το μεγαλύτερο θαύμα του κόσμου. Τα ποδαράκια της, μες τις μελανιές και τις γρατζουνιές, υπογραφές του ανέμελου παιχνιδιού.

Η πρώτη διαδρομή και η γνωριμία της δυτικής Αργιθέας, αρχίζει με πρώτο σταθμό τη Δρακότρυπα, η οποία είναι βυθισμένη στο πράσινο και στα άφθονα νερά της περιοχής. Ολόκληρη η Αργιθέα σκεπάζεται από πανύψηλα έλατα, οξιές, καστανιές, κέδρους, βελανιδιές και πουρνάρια και παντού φυτρώνουν αγριοτριανταφυλλιές, αγράμπελη, μελισσόχορτο, βότανα και αγριολούλουδα που προσφέρουν τις μυρωδιές τους. Σ’ αυτές τις πλαγιές και αντίκρυ από τον Τύμπανο, βόσκουν τ’ άγρια άλογα των Αγράφων, το τρυφερό χορτάρι.

Ή θα άραζε με τους τελευταίους της γενιάς του σε μια μάντρα αυτοκινήτων ή θα έκανε ένα τελευταίο ταξίδι και όπου τον έβγαζε… σ’έναν από τους λιγοστούς βραχώδεις λόφους της Θεσσαλίας.

Τον Αυγουστό του 2012 ξέσπασε μια μεγάλη πυρκαγιά στη Χίο που ήταν για το νησί η τρίτη μεγαλύτερη καταστροφή στην ιστορία του μετά την σφαγή του 1821 και το σεισμό του 1881. Μετά από κάθε μια μεγάλη πυρκαγιά ανοίγει ο δρόμος για επιχειρηματικές επενδύσεις στις καμένες περιοχές μια και η πολιτεία φροντίζει με την ανεπάρκεια της στα θέματα περιβαλλοντικής και συγκεκριμένα δασικής προστασίας τόσο πριν όσο και μετά από την πυρκαγιά να αφήνει πρόσφορο έδαφος σε όσους εποφθαλμιούν να επενδύσουν σε αποχαρακτηρισμένα δάση. Σχολιάζει με το δικό του τρόπο αυτή τη καταστροφή ο ποιητής Νίκος Χούλης. Απαξιώσαμε το ‘να, απαξιώσαμε τ’άλλο, δεν αφήσαμε τίποτα – χάσαμε την πολιτιστική μας ταυτότητα, την κληρονομιά μας, τα πάντα. Τι έχουμε σήμερα δηλαδή, τι έχουμε σημερα? Ένα σκουπιδαριό ατελείωτο. Κλείσαμε τα μάτια μας σ’όλο αυτό το θαύμα. Περνάμε και δεν τα βλέπουμε το δάσος, τη φύση. Ένα είμαστε, ένα, υπάρχει μια ένωση μ’όλα αυτά τα πράγματα, δεν είμαστε ξεκομμένοι, ξεκάρφωτοι, δεν πέσαμε από το σύμπαν μ’αλεξίπτωτο ξαφνικά στη Χίο, στη γη απάνω. Γεννήματα της Γης είμαστε, άμα δεν την κοιτάξουμε, και δεν θεωρήσουμε ότι δεν είμαστε τίποτα άλλο παρά περαστικοί μόνο, που οφείλουμε σεβασμό σ’αυτά τα πράγματα, σ’αυτόν τον τόπο που γεννηθήκαμε και πατάμε, τα αποτελέσματα είναι αυτά που βλέπουμε γύρω μας. Να, αυτή η μαυρίλα, αυτή η φωτιά, που ‘ναι φωτιά και μέσα μας.