Αυτός ήταν ο κόσμος του παππού, κόσμος χωρίς γεγονότα. Χειμώνες, καλοκαίρια, χιόνια, λιοπύρια, νεροποντές, σκάψιμο και πάλι σκάψιμο, εκκλησιά την Κυριακή, γάμοι, κηδείες, αρρώστιες, το πανηγύρι του Αι-Λιά, οι επαναλαμβανόμενες γιορτές είτε κινητές είτε ακίνητες, τα γεννητούρια των ανθρώπων και των ζώων, συμβάντα που δεν αλλάζαν την τάξη του κόσμου, χωρίς ξαφνιάσματα και ανατροπές. Ακόμη και ο θάνατος δεν άλλαζε τίποτε.

Οι άνθρωποι ήταν εξοικειωμένοι με τη βία, με τα όπλα. Όλοι έσφαζαν αρνιά, γίδια, γουρούνια, μαχαίρι και κουμπούρα ήταν εξαρτήματα ζωής, το αίμα εύκολο.

Η γιαγιά ήταν άνθρωπος του παλιού κόσμου, που χανόταν πολύ παλιά μέσα στο χρόνο, την είχε πλάσει ο παλιός χρόνος, αέναα επαναλαμβανόμενος σε απέραντες διάρκειες.

Η αέναη ανακύκλωση του ίδιου, κρύο, ζέστη, χιόνια, βροχές, τα χελιδόνια έρχονταν το Μάρτη κι έφευγαν τον Σεπτέμβριο, ο ουρανός γέμιζε αυγουστοπούλια τον Αύγουστο, οι καλοκαιριάτικες νύχτες φωτίζονταν από κωλοφωτιές, οι χειμωνιάτικες ξάστερες νύχτες είχαν τα πιο λαμπερά αστέρια, τον Οκτώβρη έρχονταν οι φάσες, τον Σεπτέμβριο κίναγε ο μαρκάλος, τον Γενάρη τα γεννητούρια των γιδιών, ο λόγγος γυμνός το χειμώνα, αδιάβατα απ’ τις κατεβασιές τα ρέματα, οι θάνατοι, φασκιωμένα τα νεογέννητα στη σαρμανίτσα.

άγγελος ελεφάντης 
MINIMA MEMORIALIA
η ιστορία του παππού μου 
εκδόσεις ΠΟΛΙΣ