Τον Αυγουστό του 2012 ξέσπασε μια μεγάλη πυρκαγιά στη Χίο που ήταν για το νησί η τρίτη μεγαλύτερη καταστροφή στην ιστορία του μετά την σφαγή του 1821 και το σεισμό του 1881. Μετά από κάθε μια μεγάλη πυρκαγιά ανοίγει ο δρόμος για επιχειρηματικές επενδύσεις στις καμένες περιοχές μια και η πολιτεία φροντίζει με την ανεπάρκεια της στα θέματα περιβαλλοντικής και συγκεκριμένα δασικής προστασίας τόσο πριν όσο και μετά από την πυρκαγιά να αφήνει πρόσφορο έδαφος σε όσους εποφθαλμιούν να επενδύσουν σε αποχαρακτηρισμένα δάση. Σχολιάζει με το δικό του τρόπο αυτή τη καταστροφή ο ποιητής Νίκος Χούλης. Απαξιώσαμε το ‘να, απαξιώσαμε τ’άλλο, δεν αφήσαμε τίποτα – χάσαμε την πολιτιστική μας ταυτότητα, την κληρονομιά μας, τα πάντα. Τι έχουμε σήμερα δηλαδή, τι έχουμε σημερα? Ένα σκουπιδαριό ατελείωτο. Κλείσαμε τα μάτια μας σ’όλο αυτό το θαύμα. Περνάμε και δεν τα βλέπουμε το δάσος, τη φύση. Ένα είμαστε, ένα, υπάρχει μια ένωση μ’όλα αυτά τα πράγματα, δεν είμαστε ξεκομμένοι, ξεκάρφωτοι, δεν πέσαμε από το σύμπαν μ’αλεξίπτωτο ξαφνικά στη Χίο, στη γη απάνω. Γεννήματα της Γης είμαστε, άμα δεν την κοιτάξουμε, και δεν θεωρήσουμε ότι δεν είμαστε τίποτα άλλο παρά περαστικοί μόνο, που οφείλουμε σεβασμό σ’αυτά τα πράγματα, σ’αυτόν τον τόπο που γεννηθήκαμε και πατάμε, τα αποτελέσματα είναι αυτά που βλέπουμε γύρω μας. Να, αυτή η μαυρίλα, αυτή η φωτιά, που ‘ναι φωτιά και μέσα μας.