Κάθε απόγευμα μετά το σχολείο, το «κοριτσάκι» και η παρέα της, μαζεύονται στον συγκεκριμένο τοίχο στο Πλωμάρι και παίζουν με μια μπάλα. «Κοριτσάκι, κοριτσάκι, πέτα και σε μας». Οι φίλοι της, πολύ μεγαλύτεροι απ’ αυτήν, αλλά για κάποιο λόγο, τα κουμάντα τα έκανε η μικρή. Η χαρά της όταν πέταγε την μπάλα, ήταν λες και στο πέταγμα της, έβλεπε το μεγαλύτερο θαύμα του κόσμου. Τα ποδαράκια της, μες τις μελανιές και τις γρατζουνιές, υπογραφές του ανέμελου παιχνιδιού.