Το λούνα πάρκ είναι τα πολύχρωμα λαμπιόνια που φωταγωγούν αιώνια χωρίς ποτέ να χάνουν τη λάμψη τους. Είναι οι συγκρουόμενες χάρες και λύπες που αναδύονται ξέφρενα όταν τα αυτοκινητάκια συγκρούονται με φόρα. Είναι τα καρουζέλ που έτσι ακίνητα συνεχίζουν να σαλεύουν μέσα μας στοβιλίζοντας την ψυχή μας σε έναν αέναο κύκλο.  Είναι τα ρόλερ κόστερ που μοιάζουν να συνοψίζουν αυτό το σύντομο ταξίδι στη ζωή με ουρλιαχτά και χάρη. Είναι η προσδοκία ότι θα πάρεις σίγουρα ένα κουκλάκι δώρο άμα πετύχεις το στόχο σου. Είναι το μαλλί της γριάς που έχει κολλήσει από τότε στον ουρανίσκο μας και δε λέει να φύγει. Είναι οι επαναλαμβανόμενοι ήχοι και μουσικές των ηλεκτρονικών αμαξιών και μηχανών που γυροφέρνουν στο κεφάλι μας από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας. To λούνα παρκ είναι ο χώρος που αναβιώνει η πιο γλυκιά μας θλίψη για την απώλεια της χαμένης μας παιδικότητας.