Η επανάσταση αυτή θα είναι όνειρο που σε ξυπνάει με ρίγος, ένα ατύχημα με χάρη που κανείς από αυτό δεν θα μπορεί να συνέλθει, μια μάζωξη απανταχού απόκληρων που δε μπορούσαν να ταιριάξουν πουθενά, μέχρι τη στιγμή που συνάντησε ο ένας τον άλλον˙ θα μοιάζει με αποτυχημένη ερωτική εξομολόγηση, με μια θαυμάσια παραφωνία από φάλτσους…
χίλια τετρακόσια μέτρα πάνω από τη θάλασσα δέκα χιλιάδες πρόβατα τρώνε το χορτάρι του οροπεδίου παράγοντας το παχύ τους γάλα και δεκάδες τουρίστες επισκέπτονται καθημερινά το ιδαίον άντρον, τη σπηλιά που γεννήθηκε ο δίας. ανάμεσά τους μετέωρη η ταβέρνα του στελή, όπου πηγαίνουν οι τουρίστες για νερό και τουαλέτα και οι βοσκοί γιατί εκεί είναι…
Σημειώνεις αυτό που βλέπεις γιατί αρχίζεις να το θυμάσαι. Θυμάσαι αυτό που συνέβη γιατί αξίζει να το θυμάσαι και επινοείς κάτι που αν είχε συμβεί θα άξιζε να το θυμάσαι. Μία ιστορία καταγράφεται στην μνήμη ή στο χαρτί για να επικοινωνηθεί σε σένα και σε άλλους.
Eίμαστε πότε αφηγητές και πότε θεατές αφήγησης. Δημιουργούμε και αναζητούμε ιστορίες γιατί αποτελούν μια νοητή γραμμή που πατούμε πάνω της για να προχωρήσουμε. Η φωτογραφία και ο λόγος μπορούν με διάφορους τρόπους να αποδώσουν- να αφηγηθούν ιστορίες. Είμαστε αυτό που μπορούμε να αφηγηθούμε.
Πόσος καιρός έχει περάσει από την τελευταία φορά που τραγουδήσατε ένα τραγούδι? Που είπατε μια ιστορία? Που χορέψατε? Ποιες ευεργετικές δυνάμεις μπαίνουν σε λειτουργία όταν παίζουμε? Όταν μοιραζόμαστε ιστορίες?
Ένας τόπος όπου ο χρόνος έχει σταματήσει σε μια στιγμή που έχεις ξαναδεί. Αυτή τη χρονική στιγμή ενώ πρώτη φορά τη ζεις, και οι πέντε σου αισθήσεις, σου υπογράφουν πως την έχεις ξαναζήσει. Ένας τόπος που έχεις φτάσει σ’αυτόν χωρίς χάρτη, παρά μόνο με μια πυξίδα που σου δείχνει πως σ’αυτές τις συντεταγμένες ήσουν κάποτε…
Τα παιδιά ξεχύθηκαν στον Κήπο, πήραν συνεντεύξεις από περαστικούς, μετανάστες και ερευνητές, κατέγραψαν φυτά, λουλούδια, και δέντρα˙ αισθήσεις και μνήμες τους συνεπήραν σε μια μεστή περιήγηση γεμάτο εκπλήξεις και αναπάντεχες συναντήσεις. «Όσο μπορούμε να κοιτάμε τον κόσμο με φρέσκο βλέμμα και καθαρή καρδιά, να μεταμορφώνουμε με τη ματιά μας το τετριμμένο σε θαυμαστό, να αντικρύζουμε…
Επιδίωξη του Caravan Project είναι να πλάσει μια φαντασία, να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις μιας πραγματικής όσο και φανταστικής συνεύρεσης, διευρύνοντας τα όρια της ανθρώπινης επαφής, μετουσιώνοντας το ατομικό σε συλλογικό. Για να συμβεί αυτό είναι σημαντικό να αρθρώνει ακούραστα μια ιστόρηση που θα φορτίζει με ευθύνη την παρουσία μας. Η κοινή αυτή ιστόρηση μας διδάσκει…
Το yurt δέθηκε και στερεώθηκε, παρόλο που κανείς δεν στοιχηματίζει ότι δεν θα απογειωθεί, τα μπουλόνια μπήκαν στη θέση τους, η έκθεση στήθηκε, η ‘Λέρα’ θα γίνει θερινό σινεμά, η Πηνελόπη υπέμενε καρτερικά, ο Μήτσος σταυρώθηκε, ο Αργύρης εξαϋλώθηκε και με αυτά και με αυτά..η παράσταση αρχίζει. Η ομάδα μας είναι έτοιμη να υποδεχθεί το…
Νιώθουμε βαθιά ευγνωμοσύνη για όλους αυτούς, που βρέθηκαν κοντά μας στη Μυτιλήνη & στο Ηράκλειο, την Ειρήνη Μ., τον Μανώλη Φ., την Φλώρα – Φρόσω, την Βαγγελιώ, τον Νικόλα, την Μαριάννα Π., τη Λίλα Ταφ, τον Μάνο, τον Στέλιο, την Αγγέλα, την Αγλαϊα, την Παναγιώτα, την Στέλλα Οικ., τον Λευτέρη,τον Κωνσταντίνο Τσ. , την Αθηνά…