Ένας τόπος όπου ο χρόνος έχει σταματήσει σε μια στιγμή που έχεις ξαναδεί. Αυτή τη χρονική στιγμή ενώ πρώτη φορά τη ζεις, και οι πέντε σου αισθήσεις, σου υπογράφουν πως την έχεις ξαναζήσει. Ένας τόπος που έχεις φτάσει σ’αυτόν χωρίς χάρτη, παρά μόνο με μια πυξίδα που σου δείχνει πως σ’αυτές τις συντεταγμένες ήσουν κάποτε και ‘συ εκεί, πως κάτι οικείο υπάρχει πάντα μέσα σ’έναν ανοίκειο τόπο. Και κινηματογραφείς, κινηματογραφείς για να μαρτυρήσεις. Δεν ηθικολογείς, δεν προβαίνεις σε καθησυχαστικά συμπεράσματα για το παράλογο του κόσμου στον οποίο ζεις. Δεν προσδίδεις στις ιστορίες σου τους περιορισμούς σου και τους φόβους σου για μια συγκαταβατική κατάληξη. Προσπαθείς να συνδεθείς και να ζήσεις με τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου. Δεν προσπαθείς να θέσεις τη ζωή στην υπηρεσία της αφήγησης, αλλά την αφήγηση στην διάθεση της ζωής. Δεν κινηματογραφείς για να υποστηρίξεις μια θέση, αλλά για να αισθανθείς τη ζωή, για να καταφέρεις να σταθείς μάρτυρας με ορθάνοιχτα τα μάτια σου μπροστά στο βάθος και το απρόβλεπτο του ανθρώπινου ψυχισμού. Αρνείσαι να καταφύγεις σε τεχνάσματα που μορφοποιούν τη ζωή στο σχήμα που θέλεις να της προσδώσεις. Την ίδια χρονική στιγμή που στέκεσαι σαν ένας «voyeur» που παρατηρεί από απόσταση την ανθρώπινη ψυχή, γίνεσαι ενεργός μέτοχος σε μια κατάσταση που σε αφορά, όχι για να βάλεις την «ψυχή» αυτή στο μικροσκόπιο αλλά για να υπάρξεις παρών σε μια συνάντηση που ουδείς γνωρίζει την έκβασή της. Μια συνάντηση στην οποία αν σταθείς με ιερότητα θα καταλάβεις πως γνωρίζεις οι φόβοι τουςμένως και δικά μΡ΄Όήδη τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου, πως τα πάθη του είναι ενδεχομένως και δικά σου πάθη, πως οι φόβοι του είναι ίσως ανομολόγητοι δικοί σου φόβοι, οι περιπλανήσεις του ταξίδια δικά σου που δεν έγιναν ποτέ. Η συνάντηση σιγά σιγά λαμβάνει εξομολογητικό χαρακτήρα και μεταμορφώνεται σε ένα κοινό ταξίδι. Ο άνθρωπος που έχεις απέναντί σου σταδιακά γίνεται κομμάτι του εαυτού σου καταλαμβάνοντας το δικό του χώρο στην ψυχή και τα αισθήματά σου. Γνωρίζεις τίποτα για τη συνάντηση? Γνωρίζεις πως μετά από αυτή δεν είσαι πια ίδιος.

/ Θέκλα Μαλάμου

από το Εργαστήρι Ιστοριών στο Ρέθυμνο / Ιούνιος 2015