ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΩΣΤΑΡΗΣ – ΤΟ ΧΩΡΙΟ

«δεκαεφτάμισι χρονών έφυγα, ο αδελφός μου ήταν ναυτικός, εγώ τη θάλασσα δεν την ήθελα, τι μπορούσα να κάνω; άνθρωπος αγράμματος, ξύλο απελέκητο· στο βέλγιο ήταν μια ξαδέλφη μου, είχαν πάει με τον άντρα της, εγώ πήγα σαν τουρίστας, τουρίσταςάπορος· είχε δανειστεί ο πατέρας μου δυο χιλιάρικα, και ένα χιλιάρικο που είχα εγώ, ήταν τα εκατό δολάρια που έπρεπε να ’χεις μαζί σου· στις δεκαπέντε σεπτεμβρίου του εξήντα τρία πέρασα την ειδομένη με το τρένο· μόναχο, κολωνία και μετά βέλγιο».

καλαμωτούσοι είναι οι κάτοικοι της καλαμωτής χίου, η κάτω παναγιά είναι το σημερινό σιφτλίκ στα παράλια της μικράς ασίας, ο λαιμός είναι εφοπλιστής, κύρης είναι ο πατέρας, οχονούς θα πει αμέσως, ούριος είναι ο χαζός, ο ρούκουνας ήταν άνθρωπος, συκαμιές είναι οι μουριές, σχοιναράκια τα μαστιχόδεντρα· τα αρμόλια, τα μεστά, το λιθί, τα νένητα, ο καταρράκτης, η καλλιμασιά, ο βροντάδος, ο άγιος γιώργης, ο ανάβατος, η κέραμος, η σπαρτούντα, η ποταμιά, η βολισσός είναι χωριά της χίου· το μαγαζί είναι παλιό μπακάλικο αλλά και «παρατηρητήριο»· το χωριό του τίτλου είναι οποιοδήποτε χωριό όπου χορός στην τραγωδία του ενός είναι οι χωριανοί του· είναι όμως και η καλαμωτή, ένα από τα μαστιχοχώρια της χίου.

δυόμιση χρόνια μετά τις «μικρές ιστορίες πατριδογνωσίας» όπου φωτογραφίες και αφηγήσεις αποτύπωσαν το μακρύ οδοιπορικό από τον έβρο ως την κρήτη, με το «χωριό» εστιάζω στον τόπο που γεννήθηκα· μέσα από τις αφηγήσεις παλιών και νέων κατοίκων αλλά και τις δικές μου, και μέσα από τις παλιές και σύγχρονες φωτογραφίες ξεδιπλώνεται η ανθρώπινη κατάσταση, δεμένη με την ιστορία του τόπου.

οι φωτογραφίες συναντούν ανθρώπους, σπίτια και καταστήματα, δρόμους και αυλές, την ερημιά του χειμώνα και την ελαφρότητα του καλοκαιριού· δεν θέλουν να αποδείξουν τίποτα· προσπαθούν να αναγνωρίσουν το παρόν του χωριού· προσπαθούν να καταλάβουν τι συμβαίνει σε ένα τόπο που η ζωή του μένει δεμένη με το παρελθόν, κουβαλώντας ιστορικό φορτίο αιώνων· κι όμως όλα έχουν αλλάξει…

ΤΟ ΧΩΡΙΟ

αφηγήσεις και φωτογραφίες σε τρία κεφάλαια