O Μάσσιμο είναι από την Αιθιοπία και ζει σαν άστεγος για περισσότερο από 2,5 χρόνια σε μια γειτονιά της Αθήνας. Περνά τις ώρες του ζωγραφίζοντας ακατάπαυστα μέσα στο παράπηγμά του και ταυτόχρονα βρίσκει την τροφή αλλά και τα χρώματα για τα έργα του, στους κάδους απορριμμάτων ενός σούπερ-μάρκετ. Καπνίζει από τις γόπες των τσιγάρων που πετάνε τα αυτόκινητα γύρω του και περιφέρεται ανάλαφρα και φευγαλέα ανάμεσα στην τυπική πραγματικότητα και στο δικό του ονειρικό και βαθειά βιωμένο προσωπικό του χώρο.
Όπως ένας μοναχός αφοσιώνεται στο δικό του προσωπικό δρόμο, έτσι και ο Μάσσιμο βιώνει την προσωρινή του κατάσταση ως μια διαδικασία ενδυνάμωσης της συνειδητότητάς του, ως μια εμπειρία μύησης σε μια πραγματικότητα ορισμένη μόνο από τις ευαισθησίες του, μέσα στην οποία στέκει καθαρός και ήρεμος έχοντας επίγνωση της αποστολής του.
Δεν μεμψιμοιρεί, δεν γκρινιάζει για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται, μοναχά την παρατηρεί. Δεν τη βιώνει ως συμφορά, αλλά ως ένα μονοπάτι αυτεπίγνωσης, μια εμπειρία μετάβασης από ένα αδύναμο και εξαρτημένο κοινωνικό συμβόλαιο που είχε πριν, προς μια κατάσταση αφύπνισης και εσωτερικότητας. «Πριν όταν ανήκα στην κοινωνία ήμουν αδύναμος, αυτό εδώ – δείχνοντας το παράπηγμά του -είναι η ισχυρή μου συνείδηση».