Η Αλεξάνδρα Σαλίμπα, βασικός συντελεστής της ομάδας, μιλώντας στο iPop.gr, μας φέρνει λίγο πιο κοντά με το καραβάνι που κάνει τον κόσμο μας λίγο καλύτερο..

Ήταν το 2011 όταν το Caravan Project ξεκίνησε το οδοιπορικό του στη χώρα συλλέγοντας ιστορίες και κάνοντάς τες ντοκιμαντέρ. Από τότε, με όπλα του την φωτογραφία, το ντοκιμαντέρ και την αφήγηση, τα μέλη του Caravan Project έχουν ταξιδέψει σε πολλά μέρη της Ελλάδας δίνοντας το βήμα σε κάθε άνθρωπο να μοιραστεί την ιστορία του. Φυσικά πάντα δίπλα τους οι δύο μογγόλικες σκηνές τους και το τροχόσπιτό τους, με το οποίο ταξιδεύουν.

Αρχικά πάμε λίγα χρόνια πίσω στο 2011 όταν δημιουργήθηκε το Caravan Project.  Ποιoς και πως «γέννησε» την ιδέα και από τότε πόσο έχει εξελιχθεί; 

Το Caravan Project γεννήθηκε ως δημιουργική αντίσταση στο κάλεσμα των καιρών. Οι περισσότεροι από εμάς, οδηγημένοι από μια γαλήνια αλλά και θορυβώδη ανησυχία, ζούσαμε λίγο-πολύ περιπλανώμενοι, διψασμένοι για όλες εκείνες τις ιστορίες και τους ανθρώπους, που σου φέρνει η ζωή στο δρόμο και που μπορούν να δονήσουν με την ομορφιά τους ή ακόμα και την τραγικότητα τους, την ψυχή σου. Συναντηθήκαμε μέσα από μια σειρά συμπαντικών συμπτώσεων και σμίξαμε γύρω από μια ιδέα, που περισσότερο έμοιαζε με κάποιο τρελό και μαγικό όνειρο παρά με project. Aπό το 2011 έως το 2014, ταξιδέψαμε στη χώρα μ΄ ένα αυτοκινούμενο όχημα αναζητώντας ανείπωτες ιστορίες ανθρώπων, που μπορούν να εμπνεύσουν, να αφυπνίσουν και να συγκινήσουν με τις δυναμικές που απελευθερώνουν.

Ταυτόχρονα, αναμεταδίδαμε τις ιστορίες αυτές πραγματοποιώντας προβολές και συζητήσεις σε πλατείες και χωριά, πανεπιστήμια, σχολεία δεύτερης ευκαιρίας, φυλακές και κοινωνικούς χώρους, επιθυμώντας να εγκαινιάσουμε ένα δημιουργικό διάλογο γύρω από τις ιστορίες και να σχηματοποιήσουμε νοητούς χώρους αναστοχασμού και μετάπραξης. Ως βασικοί συντελεστές τρέχουμε από την αρχή το Caravan Project με το φωτογράφο και ανθρωπολόγο Στρατή Βογιατζή και τη φωτογράφο Θέκλα Μαλάμου, οι οποίοι πρωτο-συνέλαβαν την ιδέα. Έκτοτε, η ομάδα δεν έχει σταματήσει να μεγαλώνει ενσωματώνοντας ανθρώπους τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους όσο και ιδιαίτερους, που τροφοδοτούν και ωριμάζουν με την ενέργεια, τις εμπειρίες τους και τις ιδέες τους το Caravan.

Αυτή την περίοδο σε ποια φάση σας πετυχαίνουμε; 

Από τον Οκτώβριο του 2014 και με την αποκλειστική υποστήριξη του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος για δεύτερη φορά, ξεκινήσαμε ένα νέο οδοιπορικό στη χώρα επιθυμώντας ν’ αποκτήσει το Caravan Project ένα πιο ριζωματικό χαρακτήρα. Με δύο μογγολικές σκηνές (yurt) σταθμεύουμε σ’ ελληνικές πόλεις και για ένα μήνα οργανώνουμε μία σειρά από  πολιτιστικές και εκπαιδευτικές δράσεις ανοιχτές στο κοινό. Οι σταθερές μας δράσεις περιλαμβάνουν: μια πολυμεσική έκθεση με πρωτογενές υλικό από τα ταξίδια μας, εκπαιδευτικά προγράμματα για μαθητές σχολείων, κινηματογραφικά εργαστήρια για ενήλικες και προβολές ντοκιμαντέρ. Από εκεί και πέρα σε κάθε πόλη και ανάλογα με τα ζητήματα που νιώθουμε ότι αφορούν την τοπική κοινωνία οργανώνουμε και μία σειρά από κοινοτικές και καλλιτεχνικές δράσεις. Ήδη έχουμε ολοκληρώσει τις δράσεις μας στο Ηράκλειο, το Ρέθυμνο, την Αλεξανδρούπολη και την Μυτιλήνη και θα κλείσουμε αυτόν τον κύκλο του οδοιπορικό μας, σταθμεύοντας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Τις ιστορίες τις ανακαλύπτετε εσείς ή σας ανακαλύπτουν εκείνες; 

Μέσα από τις ιστορίες που συλλέγουμε προσπαθούμε ν’ αποτυπώσουμε την ομορφιά και την ποικιλομορφία της ανθρώπινης κατάστασης από την οποία εκχυλίζεται και η τέχνη της ζωής που τόσο έχει εκλείψει. Οι άνθρωποι που μας ενδιαφέρουν έχουν υψώσει τις δικές τους σημαίες προτάσσοντας γόνιμες αντιστάσεις απέναντι στο σκοτάδι που μας περιβάλλει, παραμένουν ενσυνείδητοι παρατηρητές και ονειροπόλοι καταφέρνοντας ν’ αναμετρηθούν με το αδύνατο, δεν θρέφουν φόβους αλλά ασκητική ορμή για μια συνεχή πορεία προς την ουσία των πραγμάτων. Αυτοί οι άνθρωποι, που βρίσκονται παντού και ανάμεσα μας, είναι κατά κανόνα άνθρωποι ιδιαίτερα ταπεινοί και αποτραβηγμένοι, που δεν διαλαλούν τις ιστορίες τους και γι’ αυτό πολλές φορές είναι όχι μόνο δυσεύρετοι αλλά και δυσπρόσιτοι.

Στη διάρκεια του οδοιπορικού μας,  έχει τύχει ν’ ανταμώσουμε τυχαία με τέτοιους ανθρώπους ενώ άλλους τους έχουμε αναζητήσει ακούγοντας ιστορίες από φίλους, γνωστούς και κόσμο που συναντάμε από το ένα μέρος στο άλλο.

Υπάρχει κάποια ιστορία που να θυμάστε πιο έντονα; 

Κάθε ιστορία στην οποία έχουμε εμπλακεί είναι για όλους μας καθοριστική. Κι’ αυτό γιατί κάθε ιστορία που καταγράφουμε είναι στην ουσία μια δυνατή σχέση μ’ έναν άνθρωπο και έναν άλλον κόσμο στον οποίο έχεις καταβυθιστεί. Μία από τις ιστορίες που είναι μαζί μου εδώ και πολύ καιρό, είναι εκείνη του αυτοδίδακτου λυράρη Ντίνου Παπαδέλια από τη Νίσυρο. Τις λύρες  που έφτιαχνε δεν τις πουλούσε, τις προσέφερε πιστεύοντας ότι μόνον έτσι μπορεί να διατηρηθεί η ποιότητα της τέχνης του ατόφια. Όπως χαρακτηριστικά μου έλεγε «μονάχα όσα μοιράστηκες για πάντα είναι δικά σου». Με αναρχικές πολιτικές πεποιθήσεις ο Ντίνος αν και μοναχικός, διέθετε γνήσιο ενδιαφέρον για τους ανθρώπους γύρω του,ενώ ήταν ένας αφυπνισμένος παρατηρητής της επικαιρότητας. Κάποτε μας είχε εξομολογηθεί ότι είχε στείλει γράμμα στο PLO – μάλιστα είπε σ’ ένα φίλο να του το μεταφράσει στ’ αγγλικά – για να πολεμήσει στο πλευρό των Παλαιστίνιων, των οποίων το δράμα συμπονούσε απίστευτα. Όταν τον ρώτησα αν φοβότανε μου είπε «αφού είναι να πεθάνω να πάω για ένα σκοπό καλό όχι σαν το γάλα». Τελικά, του απάντησαν ότι δέχονται μόνο νοσοκόμους και γιατρούς.