Οι κορυφογραμμές και τα απόμακρα βουνά της οροσειράς του Αίπους νοηματοδοτούν το εσωτερικό μας τοπίο, συμβολίζει τη βαθειά ανάγκη του ανθρώπου να χαμηλώνει το βλέμμα ομπρός τους..αγαπώ έλεγε ο Πεσόα τα ανύπαρκτα τοπία και τις πλατιές εκτάσεις των υψιπέδων όπου ποτέ δεν θα βρεθώ.Πρέπει κανείς να περπατήσει αυτόν τον τόπο πριν αδιαφορήσει για αυτόν…ο τόπος αυτός σμιλευμένος σαν γλυπτό κουβαλώντας την υπομονή και την εγκαρτέρηση του Δημιουργού απαιτεί να αφεθείς σε αυτόν..ο λόγος του τόπου αυτού αψύς, πνιγηρά έντονος και ζωσμένος με τις δονήσεις του ακατάβλητου μόχθου σε καθιστά κοινωνό του. Κατεβαίνοντας από τα βράχια αυτά θέλεις να εξιστορήσεις την αγόγγυστη ιστορία τους..πρέπει όμως να σταθείς ακίνητος, προσκυνητής στο έπος αυτό του βουνού, γυμνός μέσα στην αγριάδα του να αντικρύσεις τις μπηγμένες στο στήθος πέτρες του και να αισθανθείς τη βαριά υποχρέωση της συνέχειας, το γεννοβόλημα της αιώνιας ζύμωσης με το χρόνο.Ο άνθρωπος δεν αγαπάει τα βουνά, τους αφιλόξενους τόπους. Αδυνατεί να παραδοθεί στη σιωπή τους, δυσκολεύεται να ταιριάξει στο τοπίο τους και να μείνει αδρανής στην αγκαλιά τους τελματωμένος μέσα στη σιωπή τους, μακριά από συναισθήματα και σκέψεις. Φοβάται να αγαπήσει τέτοιους τόπους γιατί είναι επώδυνοι για τον ίδιο. Τα βουνά του Αίπους μέσα από αιώνες επίπονης λάξευσης του κορμιού τους δεν αστειεύονται, δεν χαριτολογούν αλλά απαιτούν την παράδοση του ταξιδευτή στο επώδυνο μυστικό τους, το βύθισμα μέσα στον ίδιο, τη δέσμευση του για μια εμπειρία μύησης σε μια μετέωρη, ακατέργαστη υπαρξιακή πραγματικότητα. Ο άνθρωπος φοβάται να εισχωρήσει σε αυτό το μύχιο κομμάτι της υπαρξής του, αδυνατεί να παραδώσει το έγω του στη σοφία των βουνών γιατί αυτό προϋποθέτει την αφύπνισή του, την επαφή με τις βαθειές εσωτερικές του ανάγκες, την κίνηση προς τα εμπρός, προς την ελευθερία.