Οδοιπορικό στη Θεσσαλία, Άγραφα
</p>
Φτάσαμε στην Aμπελιά στο χωριό της Θέκλας, όπου μείναμε την πρώτη μέρα. Οι τόποι αυτοί άθικτοι από την επέλαση των τουριστών περιμένουν καρτερικά να φιλέψουν τον επισκέπτη με κάποια από τα μυστικά του. Κινούμαστε σύμφωνα με τους ρυθμούς του χωριού, νωχελικά, σαν υπνωτισμένοι από τη μελωδία μιας αφημένης άρπας. Αισθάνεται κανείς να αιωρείται εδώ χωρίς ποτέ να πατάει στο έδαφος.
Η περιοχή γυρώ από τα Φάρσαλα, μια απέραντη χώρα από χωράφια, που μέσα τους έχουν διάσπαρτα αφημένα φορτηγά, σκυλιά που αλυχτούν σπασμωδικά και μπόλικη αίσθηση του κενού. Έκανα βόλτες γύρω από την Αμπελιά όπου το τοπίο απλώνονταν μπροστά μου απαιτώντας να παραδοθώ στη κενότητα του. Η επίδραση του χρόνου πάνω στον τόπο και το αντίστροφο, δημιουργεί μια διαλεκτική, που κυκλώνει τον ταξιδευτή σαν τεράστια σαπουνόφουσκα, αιωρούμενος βρίσκεται σε έναν χωροχρόνο που μόλις τώρα αρχίζει να μαθαίνει γι’ αυτόν. Επισκέφτηκαμε την επόμενη μέρα το πανηγύρι των Φαρσάλων όπου άπληστα θέλαμε να δοκιμάσουμε όλα τα παιχνίδα του λούνα παρκ. Μου τράβηξε την προσοχή το κεφάλι μιας κούκλας σφηνωμένο σε μια σιδερένια πόρτα. Κάποιος περαστικός, κάποιο παιδί το τοποθέτησε προφανώς εκεί. Για ποιο λόγο, για να δηλώσει κάτι, για παιχνίδι, ποιος ξέρει; Όταν τα αντικείμενα διαμορφώσουν τη σωστή σχέση, γίνονται αχώριστα, δεν δημιουργούν μόνο μια σύνθεση αλλά μια ένωση που συνεχίζεται αδιάλειπτα στο χρόνο. «H κρυμμένη ομορφιά των άψυχων αντικειμένων», λέει ο Προυστ.
- Περισσότερα
Την επόμενη ξεκινήσαμε με τη Λέρα για τα άγραφα, για το 2ο χωριό της Θέκλας τη Δρακότρυπα. Μέσα στη βροχή διακρίναμε από τη «Λέρα» ένα κορίτσι με ένα κόκκινο σάλι να διασχίζει το δρόμο με κομψότητα και χάρη, σαν να περιμένε τη βροχή για να ταιριάξει την αέρινη της κίνηση στο τόπιο. Πρώτη διανυκτέρευση στο χωριό Κερασιά, πάνω από τη λίμνη Πλαστήρα αφού πρώτα σταματήσαμε στη κορυφή ενός λόφου παρακολούθωντας για λίγο έναν ποδοσφαρικό αγώνα στη μέση του πουθενά. Εκεί συναντήσαμε τον κ. Περικλή καφεντζή και μπακάλη του χωριού, όπου λες και μας περιμένε καιρό τώρα για να μας αφηγηθεί τις ιστορίες του. Μετέχαμε όλακεροι σε μια γραφικότητα που μας γαλήνευε τη ψυχή. Οι μυρωδιές του μπακάλικου είχα εμποτίσει τα πάντα γύρω μας, μέχρι και το νου μας, που χώρις βούληση υποτάχθηκε στο πολλά υποσχόμενο ταξίδι τους. Φαινόμενο Προυστ: όταν οταν μια γνώριμη ελαφριά μυρωδιά έχει τη δύναμη να ταξιδέψει το νου στο παρελθόν με μεγαλύτερη συναισθηματική ένταση, από ότι μια φαινομενικά έντονη εμπερία.
Η πρώτη διαδρομή και η γνωριμία της δυτικής Αργιθέας αρχίζει με πρώτο σταθμό την Δρακότρυπα, η οποία είναι βυθισμένη στο πράσινο και στα άφθονα νερά της περιοχής. Ολόκληρη η Αργιθέα σκεπάζεται από πανύψηλα έλατα, οξιές, καστανιές, κέδρους, βελανιδιές και πουρνάρια και παντού φυτρώνουν αγριοτριανταφυλλιές, αγράμπελη, μελισσόχορτο, βότανα και αγριολούλουδα που προσφέρουν τις μυρωδιές τους. Σ’αυτές τις πλαγιές και αντίκρυ από τον Τύμπανο τα άγρια άλογα των Αγράφων βόσκουν στις όχθες τους το τρυφερό χορτάρι. Η Λέρα ανεβαίνει αγκομαχώντας το βουνό και τσουλάει κατάκοπη μέχρι το ποτάμι του Ενιπέα. Διανυκτερεύουμε δίπλα στο ποτάμι. O χώρος μέσα στο βαν είναι περιορισμένος αλλά όλα όσα χρειάζεται κανείς είναι εκεί. Το τοπίο έξω παρεισφρύει στο μικρό του σαλονάκι, έτσι που τα όρια να θολώνουν, ο χώρος μέσα στο βανάκι αποκτάει μια αδιάσπαστη ενότητα με το έξω.
Στο ταξίδι ο χρόνος διαστέλεται, ξαφνικά έχεις άφθονο χρόνο να κάνεις ότιδηποτε ή αρκετό χρόνο ώστε να μην κάνεις τίποτα. Μια κοσμική κλεψύδρα μορφοποιεί το χρόνο για χάρη του ταξιδευτή, στενεύοντας τη κανουλά της και χαρίζοντας του μια σιωπηλή παράταση στο τώρα, ή αφήνει το χρόνο να χανθεί επενδύοντας στην απατηλή ανάμνηση του φευγαλέου.