Έμοιαζε με μικρή στοιχειωμένη πόλη που απαρνήθηκε τους κατοίκους της και στέκει εκεί γενναιόδωρη, με ένα έντονο λυρισμό, να μεταφέρει τον επισκέπτη σε ένα παράξενο χωροχρόνο.Ένας τόπος εξορίας απλώνονταν μπροστά μου, που βούλιαζε και αναδύονταν σε μια επική συμφωνία με το χρόνο. Δεν μπορούσα παρά να καταδυθώ και εγώ μαζί του, σε ένα αχρόνο πήγαινε έλα ανάμεσα στις αδιοράτες συνδέσεις και ποιητικές διαβαθμίσεις αυτού του τόπου και στις προσωπικές μου ανέγγιχτες μέχρι εκείνη τη στιμή προσωπικές μου διαδρομές.

Είχα μαζί μου ένα βιβλίο του μεσολογγίτη ποιητή Γκόρπα, στον όποιο βρήκα ταύτιση αλλά και ανέλπιστη συντροφιά στην περιπλάνηση μου σε τούτο τον τόπο. Γράφει για αυτόν στην Καθημερινή ο Γιάννης Κουβαράς. «Ο ποιητής, ψημένος στην υψικάμινο της βιοπάλης, ζυμώθηκε με τους καημούς της λιμνοθάλασσας, με τον ιδρώτα, το αλάτι των λαϊκών στρωμάτων. Γέννημα θρέμμα της αλμυράς γης που εξέθρεψε τόσους ποιητές. Από ένα τέτοιο υπέδαφος αρδεύεται ο πικρός κάποτε λυρισμός του, το υφάλμυρο χιούμορ, αλλά και η ευθύτητα, η έλλειψη επιτήδευσης. Έχοντας αναπνεύσει παιδιόθεν το ιώδιο, την αδικία, την ομίχλη, την αχλή των θρύλων της πόλης του, έχει κληρονομήσει, συν τοις άλλοις, μια αίσθηση διαρκούς πολιορκίας και δυσφορίας. Το δικό του Μεσολόγγι δεν έχει έξοδο, διέξοδο από το δίχτυ της μετέπειτα Νοσταλγίας. Πλωτή πόλη, τον ακολουθεί παντού κι ας μην κατονομάζεται ρητά:

Εχει μια καρδιά κλειστή και μέσα ήλιος.
Και πίσω από τον ήλιο της βουνά γαλάζια γκρι.
Και πίσω από τα βουνά μια θάλασσα με κοράλλια.
Και πίσω από την θάλασσα των κοραλλιών η πόλη των εκπλήξεων.
Και πίσω από την πόλη των εκπλήξεων πάλι θάλασσα η θάλασσα…