Λέρος
</p>
Δεν έχω ξαναβρεθεί σε νησί που να είναι τόσο μυστηριακό και οικείο, τόσο απόμακρο και φιλόξενο όσο η Λέρος. Αν η φωτογραφία, όπως λέει η Αrbus είναι ένα μυστικό για ένα μυστικό που όσο περισσότερα αποκαλύπτει τόσο λιγότερα γνωρίζεις, η Λέρος είναι ο τόπος να μετουσιώσεις αυτά τα μυστικά σε εικόνα, αφήνοντας κατά μέρος τα συμπεράσματα. Η ίδια έχει σχηματίσει σε εμένα έναν αισθαντικό χάρτη με σοκάκια και περάσματα ανάμεσα σε χώρους πρωτοϊδωμένους και σε χώρους που φωλιάζουν στη μνήμη.
Είναι ένας τόπος που σχοινοβατεί ανάμεσα στο άλογο και το παράδοξο, ανάμεσα στο ‘είναι’ και στο μη είναι, στέκεται εκεί σε μια γωνιά του Αιγαίου χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια και φτιασίδια, απλώνοντας τα κάλλη της με μια σεμνότυφη ειρωνία στους επίδοξους μνηστήρες της. Φωτογραφίζω τις τελευταίες μέρες χωρίς να προσπαθώ να καταλάβω απλά παρατηρώντας, γυρεύοντας μια αποπλάνηση. Η φωτογραφία είναι μια άλογη διαδικασία γεμάτη από συγκινησιακά περάσματα ανάμεσα σε αυτό που αποκαλύπτεις και σε αυτό που γνωρίζεις.
Ταξιδεύω περιπλανόμενη, όχι για να φτάσω αλλά για να χαθώ επιστρέφοντας πίσω στον εαυτό μου κουβαλώντας την εμπειρία μιας αποκάλυψης. Τις περισσότερες φορές καταλήγω με άδεια χέρια να επαναλαμβάνω κοινότοπες εκφράσεις, να μονολογώ μηχανιστικά αυτό που γνωρίζω. Αλλές πάλι συμβαίνει κάτι που με τραντάζει συθέμελα, μια αληθινή εικόνα, μια αναπάντεχη συνάντηση, με ενεργοποιεί να ξανοίγομαι ξανά, για να βιώσω αυτό το διαφεύγον αλλά τόσο ζωτικό αίσθημα της φανέρωσης.
Στη Λέρο πολλές φορές βρέθηκα στην πηγή και ξέδιψασα και αλλές φορές πάλι μονάχη στη μέση του δρόμου να κρύωνω.
