Βρισκόμαστε τώρα

Θεσσαλονίκη

(09/03 – 27/03/2016)

 

Ώρες λειτουργίας

Τρίτη και Παρασκευή

10:30 – 20:30

Σάββατο και Κυριακή

10:00 – 20:30

 

Επόμενη στάση

Αθήνα

Η έκθεση, οι άνθρωποι, οι τόποι, οι ιστορίες

Το να κάνει κανείς μια έκθεση είναι πάντοτε μια γενναία απόφαση. Κι αυτό γιατί μεταξύ της δημιουργίας και της έκθεσης, εκτός από την ανάγκη έκφρασης και δημιουργίας – που είναι και τα κοινά σημεία έναρξης – υπάρχει μια μεγάλη διαφορά. Η έκθεση είναι η στιγμή εκείνη που το μάτι του θεατή θα συναντήσει το βλέμμα του δημιουργού· και εκείνη τη στιγμή θα πρέπει οπωσδήποτε να συντελεστεί μια μικρή ή μεγάλη αποκάλυψη: το σύμπαν του ενός να εισχωρήσει στο σύμπαν του άλλου, το σύστημα του ενός να συντονιστεί με το σύστημα του άλλου. Και αφού ο θεατής όσο και ενεργός και αν είναι δεν παύει να είναι ο δέκτης, όλη η μέριμνα, η φροντίδα και ευθύνη της πετυχημένης ή αποτυχημένης αυτής συνάντησης πέφτει στους ώμους του δημιουργού.

Έτσι στην περίπτωση του Caravan Project, πριν από οποιδήποτε σχεδιασμό και εκτέλεση της έκθεσης έπρεπε ο δημιουργός να επαναπροσδιορίσει του στόχους του με βάση το κοινό του και χωρίς να προδώσει το δικό του όραμα. Να επανεξετάσει όλες τις διαδικασίες που τον οδήγησαν στην παραγωγή του κάθε ντοκιμαντέρ, στην ανάγκη που τον ώθησε στην αφήγηση της κάθε ιστορίας, τους λόγους για τους οποίους ξεκινούσε κάθε φορά το ταξίδι και κυρίως τον λόγο για τον οποίο αισθάνεται την ανάγκη να μας μιλήσει για όλα αυτά και γιατί πιστεύει πως αξίζει τον κόπο.

Αν το έργο κάθε φορά είναι το αποτέλεσμα που αποκόπτεται από μια διαδικασία, η έκθεσή του είναι η συνθήκη που θα το επανατοποθετήσει σε μια άλλη. Μια διαδικασία που αφορά τα νοήματα, τους λόγους, τις πληροφορίες, τις προθέσεις· τη συνύπαρξη των επιμέρους στοιχείων στην ολότητα που αποκαλούμε έργο. Η όποια αποδόμηση του έργου όμως μέσω της εκθεσιακής πρακτικής δεν αποσκοπεί στην υπονόμευση του έργου αλλά στην αποκάλυψη των δομών πάνω στις οποίες το έργο πραγματοποιήθηκε. Και σίγουρα μια έκθεση θα πρέπει να αποφύγει τόσο την παρερμηνεία όσο και το διδακτισμό, ανεξαρτήτως του ερμηνευτικού ή εκπαιδευτικού του χαρακτήρα.

  • Περισσότερα

    Έχοντας αυτά κατά νου η ομάδα του Caravan Project προσπάθησε να καταλάβει αλλά και να αποδώσει σε αυτή την έκθεση τον λόγο ύπαρξης του που χωρίς να είναι έκπληξη ο λόγος είναι λόγοι, και η κάθε απόφαση που πάρθηκε αυτά τα τελευταία χρόνια μέσα σε αυτό το βαν, κάθε κλίκ της φωτογραφικής μηχανής ή της κινηματογραφικής κάμερας, πολυδιάστατη και πολυσύνθετη.

    Είναι η πεποίθηση πως ένας άλλος κόσμος είναι εδώ, αρκεί να τον κοιτάξουμε. Ένας κόσμος που έχει δημιουργηθεί από την ποικιλομορφία και τη διαφορετικότητα και όχι από την ομοιομορφία. Όπου οι σημαντικοί τόποι εντοπίζονται σε όλη την Ελλάδα κι όχι μόνο στην Αθήνα και που οι τόποι αυτοί είναι κάτι παραπάνω από το όριο μιας χώρας ή έναν τουριστικό προορισμό. Οι τόποι αυτοί μπορεί να είναι δίπλα μας, να είμαστε μέρος τους, να είναι μακρυά μας, να μην τους έχουμε ξανακούσει ποτέ. Οι άνθρωποι που τους κατοικούν να είναι δίπλα μας, να είμαστε εμείς, να είναι μακρυά μας, να μας είναι εντελώς άγνωστοι. Τις ιστορίες τους μπορεί να τις έχουμε ξανακούσει, μπορεί να είναι η πρώτη φορά μπορεί να έχουμε ακούσει παρόμοιες ιστορίες, μπορεί να τις έχουμε φανταστεί, μπορεί να ελπίσει να υπάρχουν.

    Είναι οι ιστορίες αυτές των καθημερινών ανθρώπων που μας είναι άγνωστοι, των διαφορετικών αυτών τόπων που έρχονται να μας μάθουν την πιο δύσκολη λέξη, την ελευθερία. Δικαίωμα και αρετή ταυτόχρονα, φαίνεται να ξεθωριάζει μέρα με τη μέρα στη σύγχρονη εποχή, στον αστικό ιστό, στην καθημερινή ρουτίνα, στο βόλεμα, στην ευκολία, στην ολοένα αυξανόμενη ανάγκη για επικοινωνία και έκφραση που η εξέλιξη της τεχνολογίας φαίνεται να ανακουφίζει περισσότερο σαν ναρκωτικό και λιγότερο σαν φάρμακο.

    Το Caravan Project αποτελεί μια προσπάθεια να μας μάθει ξανά την ελευθερία. Να μας μάθει να βλέπουμε, να προσπαθούμε, να θέλουμε και να ελπίζουμε. Να αναγνωρίζουμε την ποιητική στις πιο απλές πράξεις, να θαυμάζουμε την καθημερινότητα και να συμμετέχουμε σε αυτή δυναμικά και όχι παθητικά, να επεμβαίνουμε στη ζωή. Να μας δείξει, ότι η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη, η έμπνευση και η δημιουργικότητα, η συνεργασία και η συνύπαρξη, δεν είναι αρετές που χάθηκαν στο βάθος του χρόνου, αλλά απλά αποφάσεις που κάποια στιγμή μπορούμε να πάρουμε. Όπως και οι ήρωες της κάθε ιστορίας του Caravan Project.

    Αλέξιος Παπαζαχαρίας, επιμελητής


Εικόνες


Ημερολόγια


Κείμενα

Το βιβλίο της ανησυχίας – Φερνάντο Πεσσόα

Όλοι τους έχουν, όπως εγώ, μια καρδιά ενθουσιώδη και λυπημένη. Τους γνωρίζω καλά. Κάποιοι είναι παιδιά για θελήματα, άλλοι υπάλληλοι γραφείου, άλλοι μικρέμποροι, άλλοι πάλι οι νικητές των καφενείων και των μαγέρικων, ένδοξοι χωρίς να το γνωρίζουν μέσα στην έκσταση του εγωτικού τους λόγου, ικανοποιημένοι μέσα στη σιωπή του φιλάργυρου εγωτισμού τους χωρίς τίποτα το…

Σαν το λίγο το νερό – Σωτήρης Δημητρίου

Η αγάπη που διπλασιάζει το καλό και μοιράζει το κακό ίσως μου ‘δειχνε τον δρόμο, ίσως όπλιζε την θέληση μου με θάρρος, ίσως αφαιρούσε υπακοή και φόβο. Από κείνον τον χειμώνα και πέρα χειμώνας ήταν η ζωή μου. Ο κόμπος που άλυτος με ακολουθούσε απ’ την γη ήταν ότι σχεδόν ποτέ δεν ήμουν εν ζωή…

Η αισθητική της σιωπής – Σούζαν Σόνταγκ

. . . Ο θεατής έτσι πρέπει να πλησιάζει την τέχνη όπως πλησιάζει κανείς ένα τοπίο. Ένα τοπίο δεν απαιτεί από τον θεατή την «κατανόηση» του, την απόδοση του μιας σημασίας, τις ανησυχίες και τις συμπάθειες του· απαιτεί, μάλλον, την απουσία του, ζητάει απ΄αυτόν να μην του προσθέσει τίποτα. Η οραματική διάθεση των πραγμάτων, για…

Ο Δρόμος – Ανδρέας Εμπειρίκος

(από την Oκτάνα, Ίκαρος 1980) «Θαμπός ο δρόμος την αυγή, χωρίς σκιές· λαμπρός σαν ήχος κίτρινος πνευστών το μεσημέρι με τον ήλιο. Tα αντικείμενα, τα κτίσματα στιλπνά και η πλάσις όλη με πανηγύρι μοιάζει, χαρούμενη μέσα στο φως, σαν πετεινός που σ’ έναν φράχτη αλαλάζει. Aμέριμνος ο δρόμος εξακολουθεί, σαν κάποιος που σφυρίζοντας (αέρας της…

Η ποίηση – Πάμπλο Νερούδα

Κι ήταν σ’ αυτήν την ηλικία όταν ήρθε να με βρει η ποίηση. δεν ξέρω,δεν ξέρω από πού
ξεπρόβαλε,απ’ τον χειμώνα ή από το ποτάμι.
Δεν γνωρίζω ούτε πώς, μήτε πότε,
όχι, δεν ήσαν φωνές, δεν ήσαν λέξεις,
ούτε η σιωπή:
Μα με καλούσε από κάποιο δρόμο,
απ’τα κλαδιά της νύχτας,
ξάφνου ανάμεσα στους άλλους
ανάμεσα σε βίαιες φωτιές,
ή επιστρέφοντας μονάχος,
στέκονταν εκεί δίχως πρόσωπο,
με…

Οι πνευματικοί άνθρωποι και η εποχή τους – Αλμπερ Καμύ

Η παρούσα ομιλία εκφωνήθηκε, σύμφωνα με την παράδοση, στο Δημαρχείο της Στοκχόλμης, στο τέλος του συμποσίου που έκλεισε την τελετή απονομής των βραβείων Νόμπελ. Παραλαμβάνοντας τη διάκριση με την οποία θέλησε να με τιμήσει η ανεξάρτητη Ακαδημία σας, η ευγνωμοσύνη μου γίνεται ακόμη πιο βαθιά αναλογιζόμενος σε ποιο βαθμό η εν λόγω επιβράβευση υπερβαίνει την…

Η μικροφυσική της εξουσίας – Μισέλ Φουκώ

  Υπάρχουν δυο έννοιες στη λέξη «υποκείμενο»: υποκείμενο υποταγμένο στον άλλο μέσω του ελέγχου και της εξάρτησης και υποκείμενο προσκολλημένο στην ίδια του την ταυτότητα μέσω της συνείδησης ή της αυτογνωσίας. Στις δύο αυτές περιπτώσεις η λέξη αυτή υποδηλώνει μια μορφή εξουσίας που καθυποτάσσει και καθιστά κάποιον υποτελή.    Σε γενικές γραμμές μπορούμε να πούμε…

Γράμμα ενός αρρώστου – Νίκος Καββαδίας

Φίλε μου Αλέξη, το ‘λαβα το γράμμα σου
και με ρωτάς τι γίνομαι, τι κάνω;
Μάθε, ο γιατρός πως είπε στη μητέρα μου
ότι σε λίγες μέρες θα πεθάνω… Είναι καιρός όπου έπληξα, διαβάζοντας
όλο τα ίδια που έχω εδώ βιβλία,
κι όλο εποθούσα κάτι νέο να μάθαινα
που να μου φέρει λίγη ποικιλία. Κι ήρθεν εχθές το νέο έτσι απροσδόκητα
-…

Έπαινος για τον άνδρα – Γιώργος Χειμωνάς

… Η γυναίκα είναι σκανδαλωδώς ευνοημένη από τη φύση. Βρίσκεται πιο κοντά της, την έχει πάντα με το μέρος της -η φύση συνεχίζεται μέσα της, χρησιμοποιεί το σώμα της για να αναπαραχθεί. Ας μην το ξεχνάμε: η γυναίκα έχει συγγένεια με το φως του φεγγαριού (που στον άντρα προκαλεί την επιληψία), με τις παλίρροιες των…

Ο Μύθος Του Σισύφου – Αλμπερ Καμύ

Υπάρχει ένα μονάχα φιλοσοφικό πρόβλημα πραγματικά σοβαρό: η αυτοκτονία. Αν κρίνουμε πως η ζωή αξίζει να τη ζει ή να μην τη ζει κανείς, απαντούμε στο θεμελιώδες ερώτημα της φιλοσοφίας. Τα υπόλοιπα, αν ο κόσμος έχει τρεις διαστάσεις, αν το πνεύμα διαιρείται σε εννιά ή δώδεκα κατηγορίες έπονται. Είναι παιχνίδια. Πρέπει πρώτα να απαντήσουμε. ……

Ιστορία του ανθρώπινου γένους – Λ. Σταυριανός

ΟΕΔΒ Α’ Λυκείου παραθέτω ένα κείμενο από τις πρώτες σελίδες του αμερικανού ανθρωπολόγου Ralph Linton «Ο τυπικός σημερινός Αμερικανός πολίτης σηκώνεται από το κρεβάτι του που είναι φτιαγμένο πάνω σε ένα μοντέλο που προέρχεται από την Εγγύς Ανατολή και τροποποιήθηκε στη Βόρεια Ευρώπη, πριν μεταφερθεί στην Αμερική. Πετάει τις κουβέρτες που είναι από βαμβάκι, εγκλιματισμένο…

«Ντουέντε» (Ρόλος και Θεωρία) – Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα

« (…) Απλά, με τον τόνο της ποιητικής μου φωνής που δεν έχει ούτε αποχρώσεις ξύλου, ούτε λαβύρινθους δηλητήριου, ούτε αρνιά που ξαφνικά γίνονται μαχαίρια ειρωνείας, θα προσπαθήσω να σας δώσω ένα μάθημα απλό για το κρυμμένο πνεύμα της πληγωμένης Ισπανίας. (…) Ο Μανουέλ Τόρρες, ένας μεγάλος καλλιτέχνης της Ανδαλουσίας, είπε κάποτε σ΄ έναν άλλο…

Η εικόνα και το βλέμμα – John Berger

. . . Η κοινωνική παρουσία μιας γυναίκας είναι διαφορετικού είδους από εκείνη ενός άντρα. Η παρουσία ενός άντρα εξαρτάται από την υπόσχεση της δύναμης που ενσωματώνει. Αν η υπόσχεση είναι μεγάλη και πειστική η παρουσία του εντυπωσιάζει. Αν είναι μικρή ή ελάχιστα πειστική θεωρείται πως έχει ασήμαντη παρουσία. Η υποσχόμενη δύναμη μπορεί να είναι…

Η Μαρίνα των βράχων – Οδυσσέα Ελύτης

Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη – Μα που γύριζες Ολημερίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας Αετοφόρος άνεμος γύμνωσε τους λόφους Γύμνωσε την επιθυμία σου ως το κόκαλο Κι οι κόρες των ματιών σου πήρανε τη σκυτάλη της Χίμαιρας . . . Σου ‘λεγα να μετράς μεσ’ στο γδυτό νερό τις φωτεινές…

Απόστολος Παύλος

Αν ξέρω να μιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε έγινα σαν ένας άψυχος χαλκός που βουίζει ή σαν κύμβαλο που ξεκουφαίνει με τους κρότους του. Και αν έχω το χάρισμα να προφητεύω και γνωρίζω όλα τα μυστήρια και όλη τη γνώση, και αν έχω όλη την πίστη,…

Σμιλεύοντας τον χρόνο – Αντρέι Ταρκόφσκι

Ο άνθρωπος είναι απασχολημένος να κυνηγά φαντάσματα και να προσκυνά είδωλα. Στο τέλος όλα καταλήγουν σ’ ένα, και μάλιστα απλό στοιχείο, το μόνο στο οποίο μπορεί να υπολογίζει στη ζωή του: την ικανότητα να αγαπάει. Το στοιχείο αυτό μπορεί να αναπτυχθεί μες στη ψυχή και να γίνει ο υπέρτατος παράγοντας που καθορίζει το νόημα της…

Αν μια νύχτα του χειμώνα – Ιταλο Καλβίνο

Ιταλο Καλβίνο ΑΝ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ ΕΝΑΣ ΤΑΞΙΔΙΩΤΗΣ Η ευχαρίστηση που νιώθεις χρησιμοποιώντας το χαρτοκόπτη αφορά την αφή, την ακοή, την όραση και κυρίως το μυαλό σου. Κάθε φορά, πριν αρχίσεις να διαβάζεις, κάνεις μια κίνηση που διαπερνά την υλική στερεότητα του βιβλίου, μια κίνηση που σου επιτρέπει να εισχωρήσεις στην άυλη οντότητά του.…

Minima Memorialia – Άγγελος Ελεφαντής

Αυτός ήταν ο κόσμος του παππού, κόσμος χωρίς γεγονότα. Χειμώνες, καλοκαίρια, χιόνια, λιοπύρια, νεροποντές, σκάψιμο και πάλι σκάψιμο, εκκλησιά την Κυριακή, γάμοι, κηδείες, αρρώστιες, το πανηγύρι του Αι-Λιά, οι επαναλαμβανόμενες γιορτές είτε κινητές είτε ακίνητες, τα γεννητούρια των ανθρώπων και των ζώων, συμβάντα που δεν αλλάζαν την τάξη του κόσμου, χωρίς ξαφνιάσματα και ανατροπές. Ακόμη…