O Διαμαντής, κάθε χρόνο τη καθαρή Δευτέρα, φτιάχνει τον μεγαλύτερο χαρταετό του νησιού. Όσο πιο μεγάλος ο χαρταετός, τόσο πιο ορατός είναι από μακρυά. Ο αετός πρέπει να έχει τις σωστές αναλογίες και μεγάλη ουρά, μας λέει. Το μόνο που χρειάζεται μετά, είναι ένα γρήγορο τρέξιμο που θα τον σηκώσει ψηλά στον αέρα.

O Διαμαντής κάθε χρόνο τη καθαρή Δευτέρα φτιάχνει το πιο μεγάλο χαρταετό του νησιού. Όσο πιο μεγάλος ο χαρταετός τόσο πια ορατός είναι απο μακρυά. Αυτό επιτυγχάνεται με τις σωστές αναλογίες και τη μεγάλη ουρά μας λέει, αλλά και με ένα γρήγορο τρέξιμο που θα τον σηκώσει ψηλά στον αέρα.      

«Αν θες να διδάξεις σε κάποιον, τι είναι ευτυχία, δώστου μια μπάλα» είχε πει ο ανθρωπιστής ψυχολόγος Βίκτωρ Φράνκλ. Στην Ελλάδα, οι αλάνες, όπου κόσμος μαζεύεται και κλωτσάει το τόπι, είναι συχνό φαινόμενο. Μόνο που δεν υπάρχει διαιτητής και όπως συνηθίζεται στη χώρα μας, κανένας δεν παραδέχεται ότι έκανε φάουλ!

O Άριαν είναι μετανάστης από το Αφγανιστάν. Μένει κοντά στην πλατεία Αττικής, σ’ ένα δωμάτιο με έντεκα συγκατοίκους. Ήθελε να φύγει στη Γερμανία όπου έχει συγγενείς, αλλά παγιδεύτηκε στην Ελλάδα. Μετά από καιρό μάθαμε ότι τελικά τα κατάφερε.

Ακολουθώντας τα ζωηρά κουδουνίσματα ενός κοπαδιού, οδηγηθήκαμε στον πέτρινο στάβλο του Αποστόλη, στα νότια της Σαμοθράκης. Μας υποδέχθηκε με ζεστό τυρί που μόλις είχε τυροκομήσει, καμαρώνοντας για τα έντεκα νεογέννητα πιτσιλωτά γουρουνάκια του.

H Κατερίνα είναι ιδιωτική υπάλληλος, αλλά το πάθος της είναι η κολύμβηση. «Ντρεπόμουν για πολλά χρόνια να κυκλοφορώ, επειδή ο κόσμος με κοιτούσε διαφορετικά από τους άλλους. Τώρα πια δεν μ’ ενοχλεί. Γιατί πρέπει όλοι να μοιάζουμε μεταξύ μας;». Η Κατερίνα προπονείται για να πάρει μέρος στους Παραολυμπιακούς της Βραζιλίας.

O Έντουαρτ και ο Ίλις είναι από την Αλβανία και ζουν στις Πρέσπες όπου φροντίζουν νεροβούβαλους και αγελάδες ενός άλλου κτηνοτρόφου. Συνήθως κατευθύνουν τα ζώα με σφυρίγματα και μονολεκτικές λέξεις, αλλά κάποιες φορές, όταν αυτά δεν υπακούν στα προστάγματά τους, είναι αναγκασμένοι να τα σταματήσουν βάζοντας μπροστά τα κορμιά τους.

Ο Λουκάς και ο Παντελής, είναι δίδυμοι και είναι μηχανικοί καϊκιών. Δουλεύαν χρόνια στα καράβια και τώρα συνεχίζουν την εργασία τους στη στεριά. «Το καλύτερο είναι να εργάζεται ο ένας, γιατί έτσι μπορεί να τον αντικαθιστά ο άλλος, τα αφεντικά δεν το παίρνουν χαμπάρι. Οπότε δουλεύουμε λιγότερο», μας λένε χαμογελώντας.

Ο Φρέντυ, είναι από την Αλβανία και βοηθάει τον πατέρα του να πουλάει ψάρια στα χωριά γύρω από τη Λίμνη Πλαστήρα. Το πιο διάσημο ψάρι της λίμνης, είναι το Γιβάρι, που μαγειρεύεται κυρίως στο φούρνο με πατάτες, αναδύοντας το εκλεπτυσμένο άρωμα της λίμνης.

Λένε πως αν περιορίσεις ένα αρσενικό κι ένα θυληκό, μέσα σ’ έναν οριοθετημένο χώρο, δε θα καταφέρουν ποτέ να ενδώσουν στην πολυπόθητη πράξη της συνουσίας. Στη φύση όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά, είναι ελεύθερα. Tόσο που καμιά φορά, επιτρέπονται κι οι θεατές.