καλό δρόμο να έχεις
κεντώντας με υπομονή στη σάρκα σου
ένα μπλε ήλιο
όταν διασχίζεις θάλασσες
και περπατάς ηπείρους
ξεριζωμένος
στη πλάτη σου κουβαλώντας
την ανθρώπινη μοίρα
μοναχός σαν απομένεις
να σφίγγεις το όνειρο στην παλάμη
και εκείνο να ματώνει,
όταν πέφτεις να κοιμηθείς
και το μέτωπο σου φυλάει ο φόβος.
Μα εσύ συνεχίζεις να βαδίζεις απαλά
στα ίχνη που άφησαν οι απελπισμένοι
να πνίγεσαι στο Αίγαιο
που ύμνησαν οι ποιητές
χαράζοντας το δικό σου ποίημα
στην πλαστική βάρκα που βουλιάζει.
Και όταν τελικά τα καταφέρεις,
στη γη της επαγγελίας να φτάσεις
μην ξεχαστείς
και πετάξεις τα βρεγμένα σου ρούχα
και βολευτείς
στα κουστούμια που θα σου φέρουν
μες στα κελιά που θα σου χτίσουν
αλλά από την αρχή πάλι να πάρεις
το δρόμο που μοναχά εσύ ξέρεις
το γνώριμο δρόμο της προσφυγιάς.

καλό δρόμο και σε σένα
που ζεις τη προσφυγιά κάθε μέρα
κουβαλώντας το σακίδιο του ξενιτεμένου
από το σπίτι στη δουλειά
από τη δουλειά στο σπίτι
στα καθώς πρέπει στέκια και στις υγρές γωνίες
στις καθημερινές συναναστροφές
ή μόνος όταν συναντάς τον εαυτό σου τη νύχτα
γνωρίζοντας την προσφυγιά
σα τη μόνη πατρίδα
γνωρίζοντας τους πρόσφυγες
σαν τα μόνα αδέλφια σου