Οταν δεν έχει σημασία αν μπαίνει εκτυφλωτικό φως απ’το παράθυρο και η προβολή μιας ταινίας γίνεται μέρα-μεσημέρι. Και τί πειράζει αν στιγμές κολλήσει η εικόνα. Ούτε τα χρώματα έχουν σημασία. Αρκεί να χρωματίσεις τη φωνή σου έτσι ώστε να μεταφέρεις με αγάπη κάτι που εσύ βλέπεις και κάποιος άλλος όχι. Να τον κάνεις κοινωνό στην πραγματικότητά σου κι ύστερα ν’ αφουγκραστείς τη δική του. Μια αλλιώτικη «θέαση» της ταινίας του «Τυφλού Ψαρά», ένα διαφορετικό ταξίδι μέσα στο ταξίδι μας, μας χάρισαν όλοι οι υπέροχοι άνθρωποι από το Φάρο Τυφλών Ελλάδος.