Ένα αυτοκινούμενο και δύο μογγολικές σκηνές ήταν αρκετά για να γίνει ένα όνειρο πραγματικότητα! Το Caravan Project είναι η απόδειξη ότι όταν υπάρχει μεράκι και θέληση όλα είναι εφικτά! Με όχημα το ντοκιμαντέρ, τις ανθρώπινες μαρτυρίες και την φωτογραφία η ομάδα του Caravan Project φέρνει στο φως ανείπωτες ιστορίες πίσω από ανθρώπους «χωρίς ταυτότητα»..ιστορίες που μπορούν πλέον να ακουστούν, να εμπνεύσουν και να συγκινήσουν. Η δύναμη και η ιδιαιτερότητα κάθε ιστορίας και η λογική «see through your eyes» είναι η κινητήρια δύναμη που ανατροφοδοτεί τη λειτουργία αυτής της πολυσυλλεκτικής ομάδας τον πυρήνα της οποίας στελεχώνουν η ντοκιμενταρίστρια Αλεξάνδρα Σάλιμπα απο την Αθήνα, μαζί με την φωτογράφο Θέκλα Μαλάμου απο την Θεσσαλονίκη και τον ανθρωπολόγο Στρατή Βογιατζή από τη Χίο.

Εμείς είχαμε την χαρά να μιλήσουμε μαζί τους για την απόφαση τους να ταξιδέψουν σε όλη την Ελλάδα αναδεικνύοντας αληθινές ανθρώπινες ιστορίες που πάντα έχουν κάτι να μας πουν και κάτι να μας διδάξουν. To ιδιαίτερο οδοιπορικό της ομάδας του Caravan Project «ξετυλίγεται» σε μία συνέντευξη εφ’όλης της ύλης.

Της Ευτυχίας Κωνσταντινίδου.

Πώς δημιουργήθηκε η ιδέα του Caravan Project; Ποιος πιστεύεις πως είναι ο στόχος του;

A.Σ.: Το Caravan Project ήρθε σαν μια ανάγκη ν’ αποκριθούμε δημιουργικά στο κάλεσμα των καιρών. Οι περισσότεροι από εμάς ζούσαμε με κάποιο τρόπο περιπλανώμενοι, θρέφοντας μια βαθιά εκτίμηση για τις μνήμες, τα βιώματα και τη σοφία που εσωκλείουν οι ανθρώπινες ιστορίες. Όλοι μας είχαμε ιστορίες να πούμε για ανθρώπους που μας άλλαξαν, που κλόνισαν με τις αξίες τους τα πιστεύω μας, δονώντας τις ψυχές μας. Συναντήσαμε ο ένας τον άλλο σχεδόν μαγικά, μέσα από μια σειρά αρμονικών συγκυριών και ταχθήκαμε περισσότερο σ’ ένα τρελό όνειρο παρά σ’ ένα project με προδιαγεγραμμένους στόχους. Το 2011, ξεκινήσαμε να ταξιδεύουμε στην Ελλάδα από άκρη σε άκρη με σκοπό να καταγράψουμε ιστορίες ανθρώπων, που μπορούν να εμπνεύσουν και να αφυπνίσουν. Ταυτόχρονα, αναμεταδίδαμε αυτές τις ιστορίες σε πόλεις και χωριά, σχολεία και φυλακές σε ευπαθείς ομάδες, επιθυμώντας να αξιοποιήσουμε τις δυναμικές που απελευθερώνουν, για να εγκαινιάσουμε με το κοινό ένα δημιουργικό και ανήσυχο διάλογο, που μπορεί να καλλιεργήσει συνθήκες αναστοχασμού και κοινωνικής μεταμόρφωσης. Με την υποστήριξη του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος καταφέραμε να παράξουμε από το οδοιπορικό μας, 12 ντοκιμαντέρ, μια σειρά από μικρού μήκους ιστορίες και φωτογραφικές σειρές από την ελληνική παραμεθόριο και την άγονη γραμμή.

Θ.Μ : Στο πρώτο μας ταξίδι δεν υπήρχαν συγκεκριμένοι προορισμοί, μιας και αναζητούσαμε τις ιστορίες χωρίς χάρτη και πυξίδα. Έχοντας το αυτοκινούμενο και ξεκινώντας από τη Χίο έτσι για γούρι μιας και είναι ο τόπος του Στρατή, κινηματογραφίσαμε την ιστορία του κυρ-Γιάννη του τυφλού και μονόχειρα ψαρά. Η συνάντηση με τον συγκεκριμένο άνθρωπο ήταν κάτι πιο πάνω και από «μαγική», ήταν ορόσημο για τις ζωές μας. Κουβαλώντας λοιπόν όλη αυτή την ενέργεια που είχε προκύψει από τη σχέση αυτή και που φούσκωνε μέσα μας, γεννήθηκε η λαχτάρα να γνωρίσουμε κι άλλους ανθρώπους, να ταξιδέψουμε έχοντας μέσα μας διαρκώς αναμμένη την φλόγα που μας είχε ανάψει ο κυρ-Γιάννης, έτσι ώστε να μυηθούμε και σε άλλους κόσμους. Αρχίσαμε λοιπόν να επικοινωνούμε με φίλους και γνωστούς και να συζητάμε γι’αυτή την ασχημάτιστη ακόμα επιθυμία μας, να μάθουμε για παράξενες ιστορίες, ιστορίες της καθημερινότητας και μετά να τις φωνάξουμε δυνατά έτσι όπως κάναμε με την ιστορία του ψαρά, για να τις μάθουν κι άλλοι! Γιατί να μένουνε κρυφές; Και διαρκώς ταξιδεύαμε. Στεκόμασταν σε τόπους, φωτογραφίζαμε, γράφαμε στα ημερολόγια μας και προσπαθούσαμε να βάλουμε σε μια σειρά αυτό που αισθανόμασταν υπερβολικά… τί θα μπορούσε να γίνει αυτό που αισθανόμασταν υπερβολικά; Πριν ξεφουσκώσει και φύγει αυτή η επιθυμία για κάτι που δεν μπορείς να ονοματίσεις, παρά μόνον νιώθεις ότι σ’αυτό το κάτι θα πας σύντομα κοντά του μόνο και μόνο επειδή έχεις γρήγορη αναπνοή και δεν μπορείς να κοιμηθείς το βράδυ. Για εμάς αυτό το «κάτι» ήταν το caravan έτσι όπως παραπάνω περιγράφει η Αλεξάνδρα. Δεν ξέρω εν τέλει αν βρήκαμε εμείς όλους αυτούς τους όμορφους ανθρώπους ή αν μας βρήκαν αυτοί. Ο πιο αγαπημένος μου καθηγητής από το σχολείο πρόσφατα μου ψιθύρισε το εξής: «αυτό που ποθείς, πάντως, μην περιμένεις να το βρεις.. Αυτό θα έρθει να σε βρει, αυτό. Σαν τη μέλισσα θα έρθει να σε βρει, αν ακόμη μυρίζεις γιασεμί…έτσι βεβαιώνει ο Λόρκα». Νομίζω πως αυτό που περικλείεται σ’αυτές τις δυο γραμμές αυτό αισθανόμασταν κατά τη διάρκεια ολόκληρου του ταξιδιού. Έτσι γνωρίσαμε τον Γιώργη στις Σκουριές, τη Σαμπιχά στο Δροσερό, τον Αλέξανδρο στο Καστελλόριζο, τον Νιχάντ στη Θεσσαλονίκη, τον Μάσιμο, την Έλντα και τα παιδιά από το Κοινωνικό Ωδείο στην Αθήνα, τον Παπόρια στη Χίο. Έτσι απαλά και παιδικά γεννήθηκε το caravan. Αυτό προς το οποίο είμαστε προσκείμενοι με έναν ευαίσθητο τρόπο είναι η δύναμη της ιστορίας, η ιερότητα με την οποία συλλέγεται αυτή, η ιδιαιτερότητα με την οποία αφηγείται και η χαρά όταν αυτή διασώζεται.

Αυτό νομίζω πως ήταν η αρχική μας ασχημάτιστη επιθυμία που πλέον με πολλή έτσι χαρά, διαπιστώνουμε μέρα με τη μέρα πως είναι ένας στόχος πραγματοποιήσιμος.

 

Από πόσα μέλη αποτελείται το Caravan Project;

A.Σ: Eίμαστε μια πολυσυλλεκτική ομάδα, άνθρωποι διαφορετικών ειδικοτήτων: φωτογράφοι, ερευνητές, κινηματογραφιστές, ακαδημαϊκοί, καλλιτέχνες, εκπαιδευτικοί, που συνεργάζονται ανάλογα με τις τρέχουσες δράσεις. Τον πυρήνα της ομάδας συνιστώ μαζί με τον φωτογράφο και ανθρωπολόγο Στρατή Βογιατζή και την φωτογράφο Θέκλα Μαλάμου. Οι τρεις μας τρέχουμε το Caravan Project από την αρχή.

Ποιές είναι οι αρμοδιότητές σας;

Α.Σ: Αρμοδιότητες δεν υπάρχουν. Υπάρχει μια σταθερή αναρχία που μας κρατά δημιουργικούς. Όλοι μας κάνουμε τα πάντα, υπερβαίνοντας συχνά τον εαυτό μας και τις δυνάμεις μας. Όσο περνάει ο καιρός η ομάδα μεγαλώνει καθώς ανταμώνουμε με ανθρώπους, που συντονίζονται με το όραμά μας και βρίσκουν το δικό τους χώρο έκφρασης στο Caravan Project και αυτό είναι για εμάς βασικό ζητούμενο.

Το Caravan Project απευθύνεται σε κάποιο συγκεκριμένο κοινό;

Σ.Β: Είναι συγκεκριμένο κοινό ναι… απευθύνεται σε ορθολογιστές και μυστικιστές, σε ακροβάτες και τεχνοκράτες, σε γυρολόγους και πωλητές σε προοδευτικούς και συντηρητικούς, σε δουλευτεράδες και τεμπέληδες, σε απόκληρους και οικογενειάρχες, σε θαρραλέους και δειλούς και σε όλους αυτούς που ακόμα μαθαίνουν τον κόσμο μέσα από τις ιστορίες, που συναντούν και αισθάνονται τον Άλλον μέσα από αυτές και επιστρέφουν πίσω στον εαυτό τους νοηματοδοτώντας ξανά τις ζωές τους, συναισθανόμενοι ότι όλες οι ιστορίες αφορούν την κοινή μας ιστόρηση, τη κοινή μας μοίρα.

Τι σημαίνει το Caravan Project για σας; Υπάρχουν στιγμές που έχετε ξεχωρίσει;

A.Σ: Το Caravan Project είναι ένας διαρκής στροβιλισμός που μας φέρνει πιο κοντά στην ουσία μας. Μας συνεπαίρνει και μας κρατάει ζωτικά ανήσυχους τονώνοντας τις δημιουργικές μας αντιστάσεις. Πλανήτες στην εσωτερική μας πραγματικότητα, αναζητούμε στις ιστορίες των ανθρώπων που καταγράφουμε και διαδίδουμε, την τέχνη της ζωής. Αισθάνομαι πραγματικά ευγνώμων για όλες τις εμπειρίες και τις περιπέτειες που μας έχει φέρει η ζωή στο δρόμο και ιδιαίτερα για όλους εκείνους τους ανθρώπους, που μας ανοίχτηκαν και μας αποκάλυψαν πρωτόγνωρες σ’ εμάς πραγματικότητες.

Θ.Μ: Για μένα το caravan είναι οι στιγμές αυτές που είναι μικρές, που για να τις ανατροφοδοτήσω τις φέρνω ξανά και ξανά στο μυαλό μου με κάθε λεπτομέρεια γιατί φοβάμαι μην ξεθωριάσουν. Πώς κάνεις όταν είσαι ερωτευμένος που δεν θέλεις με τίποτα να ξεχάσεις ένα ηλεκρισμένο μα φευγαλέο βλέμμα και το αναπαριστάς μέσα στο κεφάλι σου σχεδόν εμμονικά ανά πέντε λεπτά γιατί θέλεις πάντα να το θυμάσαι. Μερικές από αυτές τις στιγμές είναι στιγμές απίστευτου γέλιου, από αυτό το είδος γέλιου που δεν αντέχεις άλλο γιατί νομίζεις απλά…ότι θα πεθάνεις από το γέλιο. Πολύ γέλιο!!! Έτσι ήταν στα γυρίσματα του τυφλού ψαρά. Έχω όμως έτσι μερικές πολύ τρυφερές στιγμές κρατημένες μέσα μου, απ’όταν ήμασταν στο Δροσερό στα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ «Μετέωροι Άνθρωποι». Το ντοκιμαντέρ αφορά τη Σαμπιχά, μια γυναίκα στον οικισμό Ρομά στο Δροσερό της Ξάνθης που μέσα από το πορτρέτο της προσπαθούμε να κάνουμε αναφορά σ’όλους αυτούς τους ανθρώπους που δεν ανήκουν πουθενά, που περιπλανιούνται αιώνια, που νιώθουν ή που είναι λόγω συνθηκών «μετέωροι». Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων γνώρισα και συνδέθηκα με πολύ γλυκό έτσι τρόπο με την Χατιέ και την κολλητή της, την Γκιουλμπεάς. Τα γυρίσματα είχαν μετατραπεί σε μια περιπλάνηση σαν αυτές που έχουμε στην παιδική ηλικία όταν κάποιος εξερευνεί ένα πιο τολμηρό μονοπατάκι που όμως για να το νιώσει ως τολμηρό πρέπει να σε κάνει κοινωνό και σένα. Αλλιώς είναι ένα απλό, προσιτό μονοπατάκι. Η αίσθηση αυτή που είχα όσο βρισκόμουν μαζί τους που μόνο με μυρωδιά μπορώ να την παρομοιάσω, αυτή την μυρωδιά που είχες όταν γυρνούσες από σχολική εκδρομή, έχει μπει μέσα μου με τέτοιο τρόπο που σχεδόν καθημερινά μου υπενθυμίζει την ομορφιά του να αφήνεσαι και να γνωρίζεις ανθρώπους.

 

Όλα τα ταξίδια σας γίνονται με ελάχιστο εξοπλισμό, 2 yurt και ένα αυτοκινούμενο τροχόσπιτο. Σε ποιά μέρη της Ελλάδας ταξιδεύετε; Υπάρχουν κάποιοι μόνιμοι προορισμοί που επισκέπτεστε κάθε χρόνο; Πόσο χρονικό διάστημα μένετε σε κάθε προορισμό;

Α.Σ: Από τον Οκτώβριο του 2014 ξεκινήσαμε ένα νέο οδοιπορικό στη χώρα επιθυμώντας ν’ αποκτήσει το Caravan Project ένα πιο ριζωματικό χαρακτήρα. Με τις δύο μογγολικές σκηνές σταθμεύουμε σ’ ελληνικές πόλεις για ένα μήνα και οργανώνουμε μία σειρά από πολιτιστικές και εκπαιδευτικές δράσεις ανοιχτές στο κοινό. Ουσιαστικά πρόκειται για έναν νομαδικό τόπο όπου κατοικούν μετουσιωμένες σε δημιουργικές δράσεις οι ιστορίες που συλλέξαμε από το πρώτο μας οδοιπορικό (2011-2014). Οι σταθερές μας δράσεις περιλαμβάνουν: μια πολυμεσική έκθεση με πρωτογενές υλικό από τα ταξίδια μας, εκπαιδευτικά προγράμματα για μαθητές δημοτικού, γυμνασίου και λυκείου, κινηματογραφικά εργαστήρια για ενήλικες και προβολές ντοκιμαντέρ. Από εκεί και πέρα σε κάθε πόλη αφουγκραζόμαστε μέσα από τις σχέσεις που αναπτύσσουμε με την ντόπια κοινωνία, ζητήματα που την αφορούν και σχεδιάζουμε στοχευμένες δράσεις που έχουν κατά βάσει κοινοτικό χαρακτήρα. Για παράδειγμα στην Μυτιλήνη καταστρώσαμε σε συνεργασία με την εικαστικό και αρχιτέκτονα Ελένη Τζιρτζιλάκη τη δράση «Το Καλό θα έρθει από τη θάλασσα» γύρω απο την μεταναστευτική κρίση.

Θ.Μ: Ο τρόπος που κινηθήκαμε κατά την διάρκεια του πρώτου οδοιπορικού μας για να συλλέξουμε τις ιστορίες, είναι λίγο διαφορετικός από αυτόν της χρονικής περιόδου που μετακινούμαστε τώρα με τις μογγόλικες σκηνές. Σε αυτή την περίοδο δεν υπάρχουν κάποιοι μόνιμοι προορισμοί που επισκεπτόμαστε κάθε χρόνο. Ο τρόπος που επιλέξαμε τους τόπους στους οποίους «κατασκηνώνουμε» με τα yurt, έχει να κάνει με τ’ότι σκεφτήκαμε να απλωθούμε κάπως γεωγραφικά στην Ελλάδα. Επιπρόσθετα θελήσαμε να επισκεφθούμε πόλεις όπου θα είχαμε απορρόφηση διαφορετικών ομάδων κοινού με ενεργητικά κίνητρα για την παρακολούθηση του εργαστηρίου και την παραγωγή ιστοριών.

 

Ο κόσμος γνωρίζει για το Caravan Project; Ανταποκρίνεται στο «κάλεσμά» σας;

A.Σ: H παρουσία και η ενεργητική εμπλοκή των ανθρώπων στο Caravan Project είναι οργανικής σημασίας. Αυτό που κάνουμε δεν έχει το χαρακτήρα ενός μονοτερματικού πολιτιστικού προϊόντος, όπου κάποιος έρχεται, βλέπει και φεύγει. Αντίθετα, προσπαθούμε με κάθε τρόπο να ενθαρρύνουμε μέσα από τις δράσεις μας, την αυτο-έκφραση, τη συν-δημουργία και το συλλογικό διάλογο μέσα από τα οποία μπορεί ν’ ανθίσει ο αναστοχασμός και η αλλαγή. Γι’ αυτό κάνουμε ότι μπορούμε για να μας γνωρίσει ο κόσμος και να έρθει κοντά μας. Ακόμα και με ντουντούκες και μουσικά όργανα σαν τα μπουλούκια βγαίνουμε στους δρόμους και προσκαλούμε τον κόσμο. Είμαστε πολύ ικανοποιημένοι από την ανταπόκριση του κόσμου τόσο σε επίπεδο μεμονωμένων επισκεπτών όσο και σε επίπεδο φορέων και κοινωνικών δομών. Πανεπιστήμια, δήμοι, συλλογικότητες, πρωτοβουλίες πολιτών και καλλιτεχνικές ομάδες έχουν συμπράξει δημιουργικά μαζί μας ενώ πάνω από 4.000 μαθητές εχουν λάβει μέρος στα εκπαιδευτικά προγράμματα του Caravan Project.

Μέσα από τα ταξίδια σας που φαντάζομαι έχουν σε μεγάλο βαθμό έντονο βιωματικό χαρακτήρα, τι εμπειρίες έχετε κερδίσει;

Α.Σ: Η τελευταία τέτοια εμπειρία ήταν με τους Αλεβίτες στη Θράκη, μια θρησκευτική μουσουλμανική μειονότητα με αρχετυπικές παραδόσεις και συγκινητικά ανθρωπιστικές αξίες, που επιβιώνει απομονωμένη στα ορεινά χωριά του Έβρου. Οι Αλεβίτες, σε αντίθεση με ότι είχαμε ακούσει μας υποδέχθηκαν με απίστευτη θέρμη και ευγένεια, μας ξενάγησαν στους ιερούς τους χώρους, μας προσκάλεσαν στις γιορτές τους, μας μίλησαν για τη θρησκεία και την ταυτότητά τους.

Θ.Μ: Εκτός από τις εμπειρίες με τους ανθρώπους τους οποίους κάθε φορά συναντούμε στα ταξίδια μας, άνθρωποι όλων των ηλικιών που μας αγκαλιάζουν στους τόπους τους, ξεχωρίζω και την εμπειρία αυτού καθεαυτού ολόκληρου του ταξιδιού, της συνεχούς αυτής μετακίνησης, της μακράς συνύπαρξης των μελών της ομάδας μας και της άναρχης μα σταθερής συνεργασίας μας που οδηγεί με πολύ φυσικό τρόπο σε μια ώσμωση των ιδεών μας, φανερή πλέον στον τρόπο και στη φιλοσοφία της ζωής μας.

Πώς χρηματοδοτείται το Caravan Project;

Θ.Μ: Aποκλειστικός δωρητής και στην πρώτη φάση του Caravan Project στην οποία έλαβε χώρα η παραγωγή των ιστοριών αλλά και στη δεύτερη του φάση, σ’αυτό δηλαδή στο οποίο μετουσιώθηκε και εξελίχθηκε το Caravan, ήταν και είναι το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος με το οποίο η συνεργασία ήταν εξαιρετική στο πέρασμα όλων αυτών των χρόνων.

Ποιό είναι το πρόγραμμα σας για το έτος 2016;

Θ.Μ: Το οδοιπορικό του Caravan Project στις έξι πόλεις (Μυτιλήνη, Ηράκλειο, Ρέθυμνο, Αλεξανδρούπολη, Θεσσαλονίκη, Αθήνα) ολοκληρώνεται στην στην Αθήνα τον Ιούνιο του 2016. Όσον αφορά τώρα την πόλη της Θεσσαλονίκης, στις 9 Μαρτίου εγκαινιάζεται η δράση μας στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, στην προβλήτα Α’ και θα παραμείνουμε εκεί έως και τις 27 Μάρτη. Σ’αυτό το χρονικό διάστημα θα λειτουργεί η έκθεση από το οδοιπορικό του caravan στην οποία όμως πλέον έχει προστεθεί υλικό από την παραμονή μας στους προηγούμενους προορισμούς, δηλαδή στην καθεμία από τις τέσσερις πόλεις. Οι ιστορίες λοιπόν που δημιουργήθηκαν από την ομάδα του caravan συναντιούνται με τις ιστορίες που δημιουργήθηκαν από τα εργαστήρια των ενηλίκων και των μαθητών στις προαναφερθείσες πόλεις. Το αρχείο ιστοριών από πόλη σε πόλη όλο και μεγαλώνει που αυτό ήταν και το ζητούμενο στην ομάδα μας, από την αρχή της δράσης μας. Η έκθεση κατά κύριο λόγο είναι έκθεση φωτογραφίας την οποία όμως θα πλαισιώνουν σκίτσα, κείμενα και ημερολόγια, το υλικό δηλαδή που προκύπτει κάθε φορά από τα ταξίδια μας. Η έκθεση του caravan θα φιλοξενείται στο μεγάλο yurt, ενώ στο μικρό θα υπάρχουν προβολές με αποσπάσματα από τα ντοκιμαντέρ και τις μικρές ιστορίες της ομάδας του caravan καθώς από τις ιστορίες του εργαστηρίου ενηλίκων στις προηγούμενες πόλεις. Σχολεία θα συμμετάσχουν στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα του caravan , ενώ θα πραγματοποιηθεί ένα πενθήμερο σεμινάριο γύρω από τον κόσμο του δημιουργικού ντοκιμαντέρ σε μια ομάδα παιδιών Ρομά από τον Οικισμό Ρομά στον Δενδροπόταμο. Το σεμινάριο θα γίνει σε συνεργασία με τον Κινηματογραφιστή Άγγελο Τσαούση και τον ιερέα κ.Αθηναγόρα από τον Φάρο του Κόσμου. Ο ντοκιμαντερίστας Χρήστος Καρακέπελης μέσα από το τετραήμερο σεμινάριο του – δράση, θα πραγματοποιήσει μια πρισματική αφήγηση της πόλης μέσα από τη δημιουργία σκηνών-σεκάνς ενώ με το φωτογραφικό κέντρο Στερέοσις θα οργανώσουμε την τετραήμερη φωτογραφική δράση «Contacts». Ο μουσικός Χρύσανθος Χριστοδούλου μαζί με το σχήμα του θα επιχειρήσει μια «μουσική παράλληλη ιστόρηση», ενώ συναυλίες και άλλες εκδηλώσεις-δράσεις θα πραγματοποιηθούν κατά τη διάρκεια της παραμονής μας στη Θεσσαλονίκη.

Σ.Β: Στα σχέδιά μας είναι να συνεχίσουμε το οδοιπορικό μας, αλλά εστιάζοντας στη συνέχεια περισσότερο σε κοινότητες-πρόσφυγες, γειτονιές, απομακρυσμένα χώρια -παρά σε πόλεις αυτή τη φορά- εκπαιδεύοντας και δίνοντας εργαλεία σε ενήλικες και παιδιά να καταγράψουν ιστορίες και να παράξουν υλικό από τις κοινότητες στις οποίες ανήκουν. Στόχος μας είναι οι ιστορίες αυτές αργότερα να γίνουν η αφετηρία για μια σειρά από κοινοτικές δράσεις οι οποίες με τη σειρά τους αφενός θα οριοθετήσουν την πολιτιστική γεωγραφία της εκάστοτε κοινότητας και αφετέρου θα ενδυναμώσουν την κοινοτική συνείδηση των μελών της.

Μάλιστα ο Δημήτρης Κούρτης , μέλος της ομάδας του Caravan Project, μας επισήμανε ότι οποιοσδήποτε επιθυμεί μπορεί να γίνει εθελοντής και μέλος της ομάδας του Caravan Project χωρίς καμία προϋπόθεση!

«Το Caravan Project είναι μια δράση ανοιχτή για όποιον θέλει πραγματικά να συμμετέχει και συνήθως οι άνθρωποι που έρχονται σε επαφή μαζί μας, κινούνται στα ίδια ενδιαφέροντα και έχουν τις ίδιες ανησυχίες με εμάς. Οι εθελοντές του Caravan είναι στην πραγματικότητα συνεργάτες της ομάδας και μας δίνουν την ευχαρίστηση ότι έχει αντίκρυσμα αυτό που κάνουμε. Έχουμε ισχυρούς δεσμούς φιλίας και επικοινωνίας με όλους όσους συμμετείχαν στις προηγούμενες δράσεις και πιστεύω ότι υπάρχει αμοιβαία εμπιστοσύνη, καθώς είμαστε πάντα ανοιχτοί σε προτάσεις .

Ένας εθελοντής ανάλογα με τον τομέα που θα επιλέξει, μπορεί να αποκτήσει την γνώση της τοποθέτησης ενός γιουρτ, την εμπειρία για το στήσιμο μιας έκθεσης ή ακόμη και να αποκτήσει πρακτική εκπαιδευτική γνώση μέσω των εκπαδευτικών δράσεων της ομάδας. Αυτό που τελικά μένει είναι η αίσθηση μιας όμορφης κοινής εμπειρίας που ζούμε όλοι μαζί.»

Το Caravan Project ανεβαίνει στην Θεσσαλονίκη με την υποστήριξη του Εξώστη.

Πηγή: ΕΞΩΣΤΗΣ