Όλα στη Νίδα φαίνονται σαν αδιάσπαστα στοιχεία μιας αγαστής συμφωνίας, όπου τίποτα δεν μπορεί να αφαιρεθεί, τίποτα δεν μπορεί να μείνει παράταιρο. To κουδούνισμα των προβάτων μέσα στην εκκωφαντική κενότητα του τοπίου, η μαύρη κορφή που στέκει εκεί απρόσιτη, ενσαρκώνοντας την δυσκολία του μοναχικού, ανηφορικού δρόμου, το οροπέδιο της Νίδας που περπατώντας νιώθεις πως  διαστέλλεται ο χωροχρόνος, που είναι τόσο μικρό και ταυτόχρονα εκτείνεται μέχρι το άπειρο, τα σμιλευμένα βράχια, τοποθετημένα σα γλυπτά στο σώμα της και φυσικά ο Δίας που ακόμα θαρρείς διαφεντεύει την επικράτεια του, και ορίζει με την παρουσία του το μέτρο. Και αυτή η άχρονη σιωπή ηλεκτρισμένη, μια σιωπή εξιστόρηση του άχθους αυτού του τόπου, που γιομίζει το φλύαρο κεφάλι μας με την καθαρή κραυγή της, και συντονίζεται με την εσωτερική σιωπή του προσκυνητή, του ανθρώπου που αγωνιά να νιώσει πιότερο απ’ το να μιλήσει.

Ο τόπος της Νίδας επενεργεί και διαμορφώνει τις λεπτές ψυχικές μας διαβαθμίσεις. Αν οι κοινωνίες διαμορφώνουν ταυτότητες σύμφωνα με επινοημένα συστήματα αξιών οι τόποι όπως η Νίδα διαμορφώνουν ψυχές, τακτοποιούν τις ακανόνιστες ροές που μας κυβερνούν, επαναφέροντας το μέτρο, την σύμπνοια του ανθρώπου με τον αιώνιο φυσικό νόμο, οδηγός και υπόμνηση που κατευθύνει τα αδέξια βήματα των παραστρατημένων ανθρώπων.