Είμαστε προικισμένοι με αυτήν τη θαυμαστή ικανότητα να ονειροπολούμε, να διαφεύγουμε, αποσκιρτώντας για λίγο από το πύρινο έδαφος της πραγματικότητας και επιστρέφοντας πίσω κουβαλώντας την ανάμνηση μιας αποκαλυπτικής εμπειρίας. Συχνά η μόνη σωτηρία απέναντι σε αυτή τη συναινετική πραγματικότητα, είναι να αφήσουμε την ποίηση να μπολιάσει τον ψυχισμό μας, δημιουργώντας έναν παράλληλο κόσμο γύρω μας, αλλιώτικον από αυτόν που είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε, που εκτείνεται και μεγαλώνει και εσωκλείει τις στιγμές που πλαντάζει η ψυχή μας.

Αυτόν τον κόσμο της εξορίας που εξομολογούμαστε τους φόβους μας, που περιπλανιόμαστε ανεμπόδιστα χωρίς τη φιλοδοξία του σκοπού και αγόγγυστα λέμε την ιστορία μας, αυτόν τον κόσμο πρέπει να σκαρώσουμε με τα χρώματα και τα πινέλα που έχουμε στη διάθεσή μας… Δεν χρειάζεται να πάμε στην εξωτική Ινδία, σε μακρινούς τόπους για να τον αναζητήσουμε. «Αν η ελευθερία δεν υπάρχει μέσα μου, δεν υπάρχει για μένα σε κανένα μέρος του κόσμου», έλεγε ο μεγάλος πορτογάλος ποιητής και συνέχιζε «ο κάθε δρόμος, ακόμα και αυτός ο στενός δρομάκος έξω από το σπίτι σου, αν τον πάρεις ευθεία, σε οδηγεί στην άκρη του κόσμου». Προορισμένοι να σκάψουμε το μικρό μας χωραφάκι είμαστε, να ανοίξουμε καρτερικά τα λαγούμια της δικής μας ψυχής μέχρις ότου να φτάσουμε σ’εκείνο το ξέφωτο και να συναντήσουμε την χαρούμενη ομήγυρη γύρω απ’τη φωτιά χορεύοντας τον άχαρο χορό μας. Και αφού ξαποστάσουμε λίγο, να τραβήξουμε πάλι τον ανηφορικό μας δρόμο.

ροζαλία λέρα